Joe Jackson in de Vereeniging: Sing, You Sinners!

Sing, You Sinners! heet de tour. En gezongen wordt er. Als Joe Jackson vanavond in De Vereeniging de eerste klanken speelt van Is She Really Going out with Him klinkt vanuit de zaal massaal het iconische 'oehoe' intro. En als antwoord op Joe's 'look over there' schalt het publiek vol overgave 'where?!' Maar op dat moment is de avond al bijna om. Eerst gaat er nog een brandalarm af.

De lichten in de zaal gaan uit, het podium is warm rood verlicht en vanaf band klinkt de instrumentale versie van Tony Bennets Sing You Sinners. Een song die de band later vanavond nog live zal spelen.

Eén voor één komen de bandleden op, grijpen hun instrumenten, stemmen op elkaar af en gaan! One More Time. Niks rustige opbouw, het nummer knalt erin. We zijn begonnen. Bij de start van Sunday Papers zetten ze qua energie nog een tandje bij. De band is strak op elkaar ingespeeld. De extra vocals van de bandleden werken erg goed samen en zijn spatzuiver. Zo rollen we door naar Dave en Look Sharp.

Ontruiming

Net wanneer ik me bij het vijfde nummer begin af te vragen of Joe Jackson ook nog iets tegen het publiek gaat zeggen, onderbreekt een slow whoop-signaal mijn gedachten. Uiteraard is er verwarring, bij publiek en band, maar het is toch echt het brandalarm. En dan staan we ineens allemaal buiten. Er blijkt een ontruiming nodig te zijn om Joe aan het praten te krijgen. Bij de herstart klinkt een luid en duidelijk 'Good evening!'

Joe Jackson besluit de set om te gooien. De solo-miniset die gepland stond wordt naar voren gehaald als blijkt dat de computers opnieuw opgestart moeten worden om met de band verder te kunnen. Er volgt een extra luid applaus om de band aan te moedigen. En als de soloset start met Real Men ontstaat er een prachtige intimiteit, die nog extra doorwerkt in het mooie Solo (So Low). De verwarring is nog wel even merkbaar bij Jackson als hij bij de eerste twee nummers een paar keer in de fout gaat met de tekst. Maar ook daarvoor alle begrip.

Ode aan de Shakespeariaanse fool

De solo-miniset bevat een aangename verrassing als het tijd is voor de 'Cover du Jour'. Vandaag de Joe Jackson-versie van Abba's Knowing Me, Knowing You. Een uitdaging aan hemzelf om songs te bewerken die hij niet kan uitstaan, maar die hem toch interesseren.  

Langzaamaan komt de set weer op de rit. Het publiek is niet meer stil te krijgen, hetgeen een nadeel is als het vele geklets de muziek overstemt. Er klinken vanuit de zaal nogal wat ssssh's maar dat lijkt niet veel te helpen. Tot de zanger zelf de vraag stelt; 'Sorry, am I interrupting your conversation?'  

Dan komt de band terug, onder luid applaus, en spelen ze Blaze of Glory en een mooie uitvoering van Fool. 'Never underestimate the fool', aldus Joe. Alle 'sinners' in de zaal worden uitgenodigd mee te zingen 'Save your soul by singing', wat ook bij het nummer It's Different for Girls luidkeels wordt gedaan. De overgang vanuit hier naar I'm the Man is geniaal mooi. Wie nog zit gaat nu wel staan.

Hoewel de set vanavond om wat improvisatie vraagt is het een toffe samenstelling van oudere en nieuwere nummers van de albums Look Sharp (1979), Rain (2008), Fool (2019), Night and Day (1982), I'm the Man (1979), Blaze of Glory (1989) en Body and Soul (1984).

Bescheiden

Joe Jackson is heel goed in vorm. Hij is nog altijd de excellente muzikant die hij al lang is. Met zijn band spat het plezier en de muzikaliteit er vanaf. Bescheiden als altijd en tegelijkertijd losser dan menig keer eerder dat ik hem live hoorde spelen. Misschien werkt de chaos van een brandalarm wel in zijn voordeel.