Triomf van de melancholie bij Soulcrusher IV
Zaterdag 5 oktober is Doornroosje voor de vierde keer op rij decor van Soulcrusher - het festival met zijn eclectische mix van doom-, sludge-, black- en post-metal. Deze editie telt veertien bands in zijn line-up en trekt inmiddels een internationaal publiek. Want zo lastig als het is om het genre te benoemen, zo goed weten fans ervan de weg daar naartoe te vinden.
Die fans zijn nog langzaam aan het binnenstromen wanneer het om twee uur aan de tergend langzame doom-metal van Leechfeast de taak is om de dag te openen. Ondanks dat de band vanuit Nijmegen opereert lijkt het merendeel van het publiek niet bekend met het materiaal. De galmende zang tegen een achtergrond van loodzware gitaren roept zeker een onheilspellende sfeer op, maar de monotonie begint zich na een paar nummers wel enigszins te wreken. Even lijkt het wat spannender te worden wanneer er een saxofoon uit de mouw wordt getrokken en er gebruikt gemaakt wordt van loop-pedalen, maar de set zit er dan alweer bijna op. Misschien is het ook allemaal gewoon iets te zwaar als entreemuziek.
Een stuk meer muzikale variatie horen we vervolgens in de kleine zaal bij het Belgische 30000 Monkies. De basis van noise-rock wordt afwisselend traag slepend of juist razendsnel gebracht, maar schiet dan ook meteen weer zóveel kanten op dat een handvat voor het publiek lijkt te ontbreken. Misschien is vervreemding ook wel een effect dat hier bewust wordt nagestreefd. Nu klinkt het nog wat onbestemd, maar het is interessant om te zien waar dit in de toekomst van de band naar gaat leiden.
Bijna dansbaar
Makkelijker verteerbaar is dan de instrumentale post-metal van het Britse Telepathy, die vanavond verrassend goed wordt neergezet. De band houdt met zijn energieke presentatie zijn publiek ononderbroken bij de les en zelfs bij afwezigheid van een duidelijk gedefinieerde frontman vlamt er voor het eerst vandaag echt iets op het podium.
Stilistisch enigszins verwant is het eveneens instrumentale Pelican. Relatief lichte kost, in vergelijking met de rest van het muzikale menu vanavond, wisselt het viertal uit Chicago zijn slepende passages af met meer up-tempo-stukken - soms tot bijna dansbaar toe. Compositorisch bij vlagen ingenieus en strak vertolkt, wordt er een oerdegelijke set neergezet, die geen moment wordt gehinderd door de minimale interactie met het publiek.
Schijn bedriegt
Zanger-bassist Julian Weidhaus van het Duitse Cranial is met zijn zomerse shirt en jeugdige voorkomen een opvallende verschijning tussen de bebaarde Vikings die de rest van de dag het podium bevolken, maar dat is de schijn die ons bedriegt, want zijn ruige strot weet de loodzware sludge-metal van het Beierse viertal vol overgave de zaal in te brullen. En hoewel het geluid niet helemaal het gewicht krijgt dat we voelen op het recente album Alternate Endings weet het publiek het goed te waarderen.
Daarna is het in de grote zaal de beurt aan Mizmor, een eenmansproject uit Oregon, Verenigde Staten, dat vanavond met vier muzikanten op het podium staat. De band treedt zelden op en de zwartgeblakerde doom moet het op plaat vooral van sfeer hebben. Zaken die de verwachtingen voor vanavond enigszins kunnen temperen, maar juist die sfeer blijkt op het grote podium van Doornroosje onverwacht goed stand te houden. Daarbij lijkt de statische presentatie de werking van de vaak minimalistische drone-gitaren zelfs te versterken.
Tekst gaat verder onder de foto
Mizmor door Bernard Bodt
Minimalistisch en intiem
Het avantgardistische eenmansproject Lingua Ignota,van de Amerikaanse Kristin Hayter, gaat iedere conventie uit de weg. Haar materiaal bestaat uit enkel zang en toetsen, sporadisch aangevuld met een digitale backing track en doet daarbij afwisselend denken aan uiteenlopende acts als Chelsea Wolfe, EMA en Amanda Palmer. Met een indrukwekkend lage stem wisselt Hayter conventionele zang af met een ijzige krijs. Presentatie is al even minimaal. De klassiek geschoolde zangeres-toetsenist opereert vanaf een laag podium te midden van haar publiek tegen een decor van bouwplastic en bouwlampen die ze voor het optreden letterlijk uit de gereedschapskist haalt. In verder totale duisternis weet ze met deze kwetsbare opstelling op bewonderingswaardige wijze intimiteit te creëren. Als de set na een half uur al weer ten einde is moeten we even wennen aan het licht. “I want to see Daughters, just like everybody else”, drukt ze ons op het hart.
Tekst gaat verder onder de foto
Lingua Ignota door Bernard Bodt
Comeback van jewelste
Dan heeft ze wel moeten rennen, want in de grote zaal is de noise-rockband Daughters reeds begonnen aan wat al snel de meest energieke set van vanavond blijkt te worden. Na enkele jaren ‘on hiatus’ te zijn geweest gooide de band uit het Amerikaanse Rhode Island met zijn comeback-album You Won’t Get What You Want in 2018 hoge ogen bij pers en publiek. Ooit begonnen als technisch onderlegde grindcore, heeft het oeuvre na vier albums een ontwikkeling doorgemaakt naar een breder geluid( wat bij vlagen doet denken aan de mathcore van The Dillinger Escape Plan). Daarin wordt veel ruimte ingenomen door de klagende zang van Alexis Marshall die zich vanavond vol overgave op zowel muziek als publiek stort. Hij rent als een bezetene over het podium, kastijdt zich tot bloedens toe met zijn microfoon en het nummer Less Sex wordt vrijwel integraal te midden van het publiek vertolkt. Na een uur kunnen band en publiek terugkijken op een optreden waarin alles gegeven is.
Even acclimatiseren is het daarna bij het Italiaanse The Secret. Na een wel érg lange intro van gitaar- feedback worden we getrakteerd op een genadeloze brok energie die qua stijl ergens het midden houdt tussen crustcore en black metal, maar genoeg melodie heeft om bij vlagen zelfs even aan de hoogtijdagen van de Zweedse death metal van de jaren negentig te doen denken. Het viertal uit Triëst is in de studio niet zo productief maar hanteert vanavond een no-nonsene-aanpak die een fijne afwisseling vormt met wat er voor en na zit.
Tekst gaat verder onder de foto
Daughters door Bernard Bodt
Een welkome erfenis
Want daarna is het tijd voor het Zwitserse Triptykon. De band is gevormd rond zanger-gitarist Tom G. Warrior, afkomstig uit het legendarische Celtic Frost. In de jaren tachtig maakte hij daarmee goede sier met traditionele heavy metal waarin experimenten met klassiek en industrial niet werden geschuwd. Ook geldt hij als een grote invloed binnen de black-metalscene. Een erfenis die vanavond door Triptykon gewillig wordt omarmd. Via opener Procreation (Of the Wicked) tot CF-klassiekers als Circle of the Tyrants en Visions of Mortality wordt klassiek materiaal afgewisseld met nummers van Triptykons eigen albums, die een wat moderner metalgeluid laten horen. Werden ze dit voorjaar op het Roadburn-festival nog vergezeld door het Metropole-orkest en daarmee tot een nogal onbewogen presentatie gedwongen, vanavond toont de band zich een stuk losser en is de charismatische frontman zelfs behoorlijk spraakzaam. Dat heeft zijn weerklank op een enthousiast publiek., want hoewel een flink deel van de set decennia is verwijderd van het meeste wat we deze editie van Soulcrusher te horen krijgen kent men vanavond duidelijk zijn klassieken.
Hoewel we de grootste namen van het affiche om half elf gehad hebben ligt er voor iedereen die geen trein hoeft te halen nog wel het een en ander in het verschiet. Zo wordt de meer traditionele black metal vanavond nog vertegenwoordigd door het Nijmeegs/Amsterdamse Turia. Met een sobere bezetting van een enkele gitaar, drums en zang complementeert de band zijn gitzwarte geluid met een podium vol wierook en kandelaars , wat in de donkere kleine zaal van Doornroosje effectief voor een duistere sfeer zorgt. De muziek houdt zich vrij nauw aan black metal-conventies en is zodoende vrij sober, maar dat is voor het genre gegeven. Alles terug naar de essentie.
Tekst gaat verder onder de foto
Triptykon door Bernard Bodt
Afsluiters
Hoewel het publiek in de grote zaal inmiddels al iets is uitgedund is het podium daar nu aan het Amerikaanse Hell. Na Mizmor het ándere eenmansproject uit Oregon vanavond, al staat ook Hell vanavond met een voltallige vierkoppige bezetting op het podium. Op plaat onderscheidt de moddervette doom zich door zwaar overstuurde zang en gitaren die live helaas niet met een zelfde gewicht uit de speakers komen. De lange passages waar de bas en drums even stil houden helpen ook niet de aandacht volledig vast te houden. Misschien is het podium toch wat groot, want de meer traditionele stoner-metal van het Poolse Dopelord komt daarna in de kleine zaal een stuk beter uit de verf. De vier identiek ogende muzikanten bouwen een muur van geluid en door het gebruik van twee zangers vormt zich op het podium een front waardoor we extra bij de les worden gehouden. Niets nieuws onder zon, maar een uitstekende afsluiter van een geslaagde Soulcrusher-editie, waar de naargeestigheid op een podium is gehesen. Waar het thuishoort.
