Music Meeting 2015 – muziek uit alle windstreken

Tijdens het Pinksterweekeinde stond Park Heyendaal opnieuw in het teken van de Music Meeting (MM), het jaarlijkse wereldmuziek-festijn in Nijmegen. De organisatoren slaagden er opnieuw in een spannende en eclectische programmering neer te zetten, waarin te genieten viel van een keur van de beste wereldmuziek uit alle uithoeken van de aarde. Ugenda was erbij, en swingde in de voorste rijen mee.

Deze 31e editie van de Music Meeting bracht, zoals gebruikelijk, voor elk wat wils. Ethiopische en Amerikaanse jazz, woestijnrock uit Mali, funk, vocalisten uit India en Mauritanië: de uitgelezen groep internationale artiesten die de MM-podia bevolkten waren even divers in hun afkomst als muzikale genres.

Experimenteerdrift

Op de zonovergoten middag van Eerste Pinksterdag bezocht deze redacteur het Apollo-podium voor het concert van Mehliana, een gelegenheidsduo bestaande uit de Amerikaanse pianist/toetsenist Brad Mehldau en landgenoot drummer Mark Guiliana. Mehldau mag met recht een multi-instrumentalist worden genoemd: naast het bespelen van zijn vertrouwde piano is hij even bedreven in het creëren van spacy sounscapes en funky ritmes op diverse synthesizers, laptops en de elektrische Fender-Rhodes piano, terwijl Guiliana het aanwezige publiek muzikaal gezien alle hoeken van de tent liet zien. Zelden vloeiden muzikale kracht, beheerste finesse en experimenteerdrift zo naadloos samen als in de muzikale intermezzo's tussen deze twee grootheden uit de moderne jazz, waarin echo's van Herbie Hancock, Chick Corea en de bebop van Miles Davis duidelijk te horen waren.

Warme ritmes

Om vier uur die middag trad Driss El Maloumi aan, een Marokkaanse grootmeester op de ûd (Arabische luit). Maloumi werd begeleid door twee uitmuntende percussionisten, die met hun tabla's ('sprekende trommels') Maloumi's subtiele spel van een zowel robuuste als verfijnde begeleiding voorzagen. Het concert van de drie heren, waarbij warme ritmes het publiek tegemoet zweemden als lieflijke woestijnwinden, vond zijn hoogtepunt in een solostuk van Maloumi voor linkerhand. Daarop volgde een soort vraag-en-antwoord spel met percussionisten Saïd El Maloumi (inderdaad, de broer van) en Houcine Baqir waarbij zij de ûd-speler loepzuiver in de wildste ritmische capriolen volgden.

Het Sena Nationaal Jeugd Jazz Orkest o.l.v. dirigent Martin Fondse, aansluitend te zien op het Mondo-podium, werkte zich moeiteloos door een grotendeels door Fondse gecomponeerd jazzy repertoire heen, waarbij met name alt-saxofoniste Kika Sprangers de show stal.

Overgave

Vervolgens was het de beurt aan The Baylor Project, bestaande uit Marcus (drums) en Jean (vocals) Baylor & band om het publiek naar jazzy hoogten te voeren. Dat zij hier moeiteloos in slaagden dient voornamelijk te worden toegeschreven aan het machtige stemgeluid van Jean Baylor, die vol vurige overgave zong. Tijdens een ijzingwekkend mooie uitvoering van het gospelnummer Hallelujah kon men in de Apollo-tent letterlijk een speld horen vallen.

Bamba Wassoulou Groove uit de Malinese hoofdstad Bamako bouwden daarna een feestje op het Mondo-podium. Met hun aanstekelijke mix van funky grooves, gepassioneerde vocale uithalen en soli op karakteristieke hoog zingende elektrische gitaren bracht de zevenmans-formatie het publiek al snel in hogere sferen. Stilstaan was simpelweg onmogelijk toen de band, in 2012 opgericht door percussionist Bamba Dembélé, begonnen aan hun set waarin, naast rock, blues en psychedelica, ook de traditionele ritmes en melodieën van de Bambara, de grootste etnische groep in Mali, en muziek uit de Wassoulou-regio samenvloeiden.

Woestijnrock

Op Tweede Pinksterdag werd het spits afgebeten door Tinariwen, een zeskoppig gezelschap bestaande uit Touaregnomaden uit de Afrikaanse Sahara-woestijn. Zij grossierden in zogenaamde desertrock: een verzengende vorm van bluesrock, Mali-blues, Algerijnse raï, psychedelische 70's rock, percussie en aan de Marokkaanse chaabi verwante zang. In de Touaregtaal – het Tamasheq – zingt Tinariwen over politieke bewustwording, onderdrukking en vrijheid. Deze politieke component van Tinariwen mag weinig verbazing wekken: de zes Touareg-muzikanten leerden elkaar kennen in een Libisch vluchtelingenkamp, tijdens het regime van kolonel Khadaffi. Zo grimmig als de tijden zijn geweest waarin Tinariwen werd gevormd, zo groot was het feest vooraan bij het Apollo-podium waar een welhaast uitzinnige menigte zichzelf compleet verloor in de vurig swingende ritmes. Het mag geen verwondering wekken dat Tinariwen inmiddels een internationale reputatie geniet, en dat hun fanclub zelfs artiesten als Bono, Brian Eno, Thom Yorke, Robert Plant en Carlos Santana omvat.

Shaza Hayek, een Syrische zangeres met een klassiek Arabische achtergrond die tijdens dit festival in het AZC Nijmegen verbleef, gaf vervolgens op het Mondo-podium acte de présence, bijgestaan door het R-chestra o.l.v. violist Johnny Rahaket. Met name de Arabische leden van het publiek swingden vrolijk mee en scandeerden luidkeels de Syrisch-Arabische teksten.

Pakistaanse soefizang en maloya, een sterk percussieve dansmuziek van La Réunion, een Frans overzees gebiedsdeel ten oosten van Madagaskar en ten westen van Mauritius stonden vervolgens op het programma met respectievelijk de Barmer Boys en Danyel Waro. Met name het opzwepende optreden van Waro blonk uit en de maloya, die zijn oorsprong vindt in de zang en dans van de slaven die werkten op de suikerrietplantages, vermengd met Indiase en Malagassische muziek, bleek even aanstekelijk als onvergetelijk.

Ethiopische jazz & soul

Maar het absolute hoogtepunt van die dag was het MM slotconcert, waar Ester Rada en haar band aantraden voor een pittig lesje in funky en jazzy grooves. Rada, in 1985 geboren uit joods-Ethiopische ouders, bracht in 2013 de lovend ontvangen EP Life Happens uit, waarvan zij de gelijknamige single-hit deze avond ook ten gehore bracht. Ester Rada & band maken een catchy mix van soul, R&B, urban funk en reggae, aangevuld met een flinke dosis aanstekelijke Ethiopische jazz en soul. Naar haar luisteren en kijken waren beide een genot: Rada's gracieuze gestalte mistte geen enkele beat, en hoewel ze beurtelings verleidelijk, zwoel en speels over het podium heupwiegde liet haar professionele optreden er geen enkele twijfel over bestaan dat deze dame in total command was van zowel haar band als het aanwezige publiek. Het is duidelijk dat Ester Rada nog veel meer van zich zal laten horen, en dat zij met optredens op Glastonbury en in het voorprogramma van Alicia Keys al gestaag werkt aan een internationale reputatie en carrière.

Fotografie: Jack van Heugten