Mudhoney klinkt nostalgisch fris
Het is alweer 33 jaar geleden dat de grungerockers van Mudhoney in Nijmegen optraden. Deze keer hebben ze een andere Seattleband, The Drove, meegenomen. Hebben ze, zoals veel muzikanten uit die scene, met de grijze haren ook hun vuur op het podium verloren?
Doornroosje is aan het verbouwen en dus dienen we binnen te komen via de zijingang. Er is een duidelijke scheiding in het publiek te zien: waar de aan de voorkant hippe urban twintigers staan te wachten, lopen de veertigers richting het grunge-concert. Ook de kleine zaal lopen we via een andere ingang in, waardoor het net een nieuwe zaal lijkt.
Speedrock in pak
The Drove laat met hun eerste nummer My Magdalenes meteen zien uit welk hout ze gesneden zijn: harde en snelle gitaarriffs zetten een geluid neer dat tussen punkrock en rockabilly in zit. Een echte grunge-sound is niet te herkennen, voor zover die bestaat. Met Wings to fly komen ze er even in de buurt, vooral omdat hier het snelle rockabilly-ritme wordt losgelaten. Toch is het vooral rockabilly en punkrock wat de mannen laten horen. Of is speedrock een betere beschrijving?
De zanger is een verschijning: met zijn pak en stropdas, zijn kale hoofd en bril lijkt hij net weggelopen uit een zakenlunch van een groot bedrijf. Dat verandert als hij begint te zingen en dansen; wat een energie vertoont deze man! Als een soort James Brown boogiet en pogoot hij over het podium en duikt hij halverwege het concert al zingend het publiek in. Helaas springt deze energie niet echt op de zaal over. Voor een punkconcert blijft het publiek vrij rustig. Maar het blijft natuurlijk een voorprogramma.
Mudhoney met ballen
Dan treedt Mudhoney eindelijk aan. het stevige Suck you dry laten ze gelijk zien waar het grungegeluid om draait: fuzzy en rommelige gitaren, galmende zangstem en goede riffs. Op de bassist Guy Maddison na is de line-up hetzelfde als 33 jaar geleden. Die valt dan ook meteen op: als een New York-Hardcore bassist zet hij een vette en harde baslijn neer, waardoor de nummers een voller en steviger geluid hebben gekregen.
Seventies rock
De riffs komen nog meer naar voren in het vrij recente Vortex of lies, dat meer richting zompige 70s rock gaat, een beetje zoals Monster Magnet. De sound is in de langzamere nummers dreigend en donker. Met Sweet Young thing worden deze 70s riffs gecombineerd met uithalen die Chris Cornell doen verbleken. Dit is dan ook een van de beste nummers van de avond.
Enthousiast maar stilstaand publiek
Het publiek reageert gedurende het optreden steeds enthousiaster, zeker na nummers als Sweet young thing. Op luid applaus en licht geheadbang na blijft het echter rustig in de zaal. Net zoals The drove heeft Mudhoney ook een snelle punk-kant met bijvoorbeeld The farther i go, maar er ontstaat de hele avond geen enkele moshpit. Dat geeft een beetje een surreëel beeld: punkmuziek met een stilstaand publiek. Aan de muziek ligt het niet, wellicht ligt het eerder aan de gemiddelde leeftijd in de zaal?
Frisse grunge-nostalgie
Met het nirvana-achtige Oh yeah komt de grunge-nostalgie helemaal aan z’n trekken: punky garagerock met een lekkere melodie en zang. Ook een van de betere nummers van de avond. En dat zijn er nogal wat. Nog voordat er een ‘encore’ is gekomen, hebben ze al 21 nummers gespeeld. En de nummers worden beter gespeeld dan ooit, met energie en improvisatie zoals ook Pearl Jam dat in oude dagen kon. “Hopelijk maken we hiermee het slechte optreden van 33 jaar geleden goed,” geeft zanger Mark Arm verontschuldigend aan. Met een optreden dat frisser aanvoelt dan ooit en nog eens vijf nummers na de pauze maken ze dat meer dan goed!
