Jan Akkerman in Doornroosje: schimmen van weleer
Op donderdag 29 december jl. stond Jan Akkerman, tezamen met zijn vrienden, met zijn ‘Jan Akkerman 70 Anniversary Tour’ in de paarse (kleine) zaal van Doornroosje. Jan heeft op 24 december jl. de respectabele leeftijd bereikt van 70 jaren (ergo de naam van zijn tour) en gaf daarom een feestje waarbij gelukkig wat vrienden, evenals zijn dochter, bij hem op het podium stonden. Toen ik mijn schoonvader vroeg of hij zin had mee te gaan, zei hij: “Ik niet. Akkerman is lang niet meer die gitarist van vroeger. Hij kan tegenwoordig nog niet meer in de schaduw staan van wat hij vroeger was.” Mijn schoonvader had gelijk.
Het concert staat gepland te beginnen om 20.30 uur en kent geen voorprogramma. Zonder enige poespas of aankondiging loopt Akkerman precies op tijd het podium, terwijl de toetsenist achter zijn keyboards plaats neemt. Zowel tijdens het openingsnummer No Wonder als tijdens het daaropvolgende Angel Watch lijkt Jan er een beetje moeite mee te hebben. Het loopt in elk geval niet gesmeerd.
Vrienden
Tijdens het derde nummer komen de speciale gasten, de vrienden, van Jan erbij en dan begint het iets beter te gaan. Zanger Bert Heerink, die vroeger bij Vandenberg zong, en gitaris Ruben Hoeke vergezellen Jan en zijn band. Ook bij Bert Heerink valt op dat hij lang niet meer die passie en gedrevenheid heeft die hij had ten tijde van Burning Heart. Ruben Hoeke daarentegen speelt zoals ik me voorstel dat Akkerman vroeger speelde: superstrak, snel, zonder ook maar één valse noot.
Het heeft er de schijn van dat Akkerman zich beter voelt als onderdeel van de band dan als frontman. Hij speelt weliswaar hier en daar een kleine solo, maar het grootste deel van het fijne gitaarwerk komt toch echt voor rekening van Hoeke, wiens vader trouwens piano speelde op de eerste lp van Akkermans vroegere band, Brainbox.
Gaandeweg maken ook dochter Laurie, die een paar nummers zingt, en saxofonist Benjamin Herman hun opwachting. Met name die laatste steelt, tezamen met Ruben Hoeke, de show. Hun spel staat als een huis en trekt het geheel op tot een matig zesje. Wanneer zij niet soleren, heeft het op het podium meer iets weg van een stel oudere mannen die ergens in een zaaltje staan te jammen en gezellig samen muziek maken. Over ‘oud’ gesproken: met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan gesteld worden dat de gemiddelde leeftijd van het Doornroosjepubliek nog niet eerder zo hoog lag als vanavond.
Pauze
Na ruim een uur kondigt Akkerman zowaar aan dat ze een kwartiertje pauze gaan houden. “Drink een biertje van me,” grapt hij voordat hij van het podium verdwijnt. Blijkbaar maakt het publiek van vanavond dit vaker mee dan ik. Ik ben gewend dat hier in Roosje wordt doorgeknald en dat een pauze iets is voor het theater, maar blijkbaar heb ik het mis.
Na de pauze laat Jan toch nog even zien dat hij vroeger niet voor niets tot één van de beste gitaristen van de wereld werd gerekend. Een ogenblik steekt de oude vingervlugheid weer de kop op en wordt het interessant. Ook daarna, wanneer Heerink weer verschijnt en de band het nummer Dark Rose van Brainbox speelt. Rock-‘n-roll is toch niet dood. Bovendien blijkt saxofonist Herman ook niet onverdienstelijk dwarsfluit te spelen, hetgeen al snel associaties oproept met Akkersmans andere band van vroeger, Focus. Ook dochter Laurie doet nog een poging, maar de juryleden van The Voice zouden niet zijn omgedraaid.
Een paar jaar terug zag ik –op Pinkpop – The Rolling Stones. Daarbij kreeg ik toen een ietwat meewarig gevoel omdat Keith Richards klaarblijkelijk niet meer goed genoeg gitaar kon spelen om nog al zijn eigen, oude nummers te spelen. Hij werd hier en daar geholpen door een jonger exemplaar van zichzelf. Dat gevoel had ik vanavond weer. En net als toen, dacht ik vanavond: “Misschien moeten ze er ’s over denken om te stoppen."
