Een avondje ouderwets lekkere hardrock in Merleyn met Horisont
Eén van de mooiste muziekstromingen, ontstaan in de jaren zestig en zeventig, domineert nog steeds de bovenste regionen van menig ‘all-time-hitlijst’: hardrock. Van legendarische bands als Led Zeppelin, Deep Purple, Uriah Heep, Aerosmith enzovoort enzovoort kent vrijwel iedereen een paar nummers. Heerlijke muziek. Feelgood-muziek. En in die fijne sferen kwamen de bezoekers van Merleyn vanavond ook, waar het Belgische Black Mirrors, het Spaanse 77 en het Zweedse Horisont de bezoekers lieten merken dat hardrock ook vandaag de dag nog springlevend is.
Met een flinke hoeveelheid vooroordelen betreed ik tegen 20.00 uur het etablissement aan de Hertogstraat waar het vanavond zal gaan gebeuren. “Er zullen wel alleen maar ouwe lullen zijn (zoals ikzelf),” is er één van. En natuurlijk is het publiek overwegend ietwat ouder. Dat is immers inherent aan de muzieksoort. Maar het valt me toch écht op dat de gemiddelde leeftijd vanavond minder hoog ligt dan ik had ingeschat.
Zangeres
De eerste band van de avond komt uit België: Black Mirrors, geleid door een vrouw! En dat is, in dit door mannen gedomineerd muziekgenre, verfrissend en erg welkom. En ze doet het allerminst onverdienstelijk, deze leadzangeres Marcella. Haar gezicht is beschilderd met oorlogskleuren en de microfoonstandaards zijn versierd met indianenveren. Waarom is niet helemaal duidelijk, maar wat maakt het uit? De jonge bandleden spelen heerlijk stevige garagerock, waarbij je niet meer let op hoe ze eruitzien. Alhoewel…aan het einde van de zes nummers tellende set, buigt de dienstdoende dj zich naar mij en zegt: “Die zangeres heeft de meest sexy kont die ik de afgelopen tijd heb gezien!” En hij heeft gelijk.
Beperkte vocalen
Hoe oppervlakkig het ook klinkt - en waarschijnlijk ook is - moet gezegd worden dat bij de vier jonge mannen van de Spaanse band 77 het uiterlijk wél het eerste is wat opvalt. Je waant je in de jaren zeventig als je ze ziet, waarbij zanger Armand Valeta de kroon spant met zijn spijkerbroek met wijde pijpen die zo hoog opgetrokken kan worden dat de band onder zijn oksels zit. Muzikaal zijn zij vanavond het minste. In eerste instantie lijkt het te liggen aan het geluid in Merleyn, maar gaandeweg wordt duidelijk dat Armands vocale kwaliteiten gewoon te wensen overlaten. Ook zijn broer LG op lead gitaar en bassist Raw zijn er het schoolvoorbeeld van dat mede-bandleden niet altijd hoeven mee te zingen. Sterker nog: doe maar niet jongens. Maar de vocale tekortkomingen worden alleszins goedgemaakt door hun grenzeloze enthousiasme. Daarbij mag de weergaloze solo van drummertje Dolphin Riot niet onbenoemd blijven.
Seventiesfeestje
Het muzikale reisje door Europa eindigt vanavond met de Zweedse rockers van Horisont. Ze trakteren de bezoekers op een regelrecht feestje. Het vibrato van de zanger doet denken aan menig zanger die we tegenkomen in de muziek van de zogenaamde ‘New Wave of British Heavy Metal’, zoals Bruce Dickinson van Iron Maiden. Ook roepen de mannen associaties op met Led Zeppelin. De hardrock van Horisont is bijna één op één in de seventies te plaatsen, inclusief de tempowisselingen die toentertijd zo populair waren. Een ander aspect waar deze mannen vlekkeloos in slagen is het uitspinnen van hun nummers: wat op plaat maximaal vier minuten in beslag neemt, wordt vanavond probleemloos uitgerekt tot tien minuten. Heerlijk.
