Dool + Verwoed in Doornroosje
Afgelopen vrijdag de 13e stond Raven van Dorst met hun band DOOL in een uitverkocht Doornroosje in Nijmegen. Ugenda's Maartje - terug van een lange tijd van afwezigheid - ging kijken en deelt hieronder haar mening. Gerard van Roekel maakte de mooie foto's.
Ik ben bijzonder slecht voorbereid op vanavond, in ieder geval op het voorprogramma. Ik had nog nooit van de Utrechtse blackmetalband Verwoed gehoord, en ik zie ze op hun allerlaatste optreden ooit. Dit zijn ook nagenoeg de enige woorden die zanger Erik B. met het publiek deelt – dat het hun laatste optreden ooit is – en dan barsten ze los.
Rondkijkend in het publiek vraag ik me af of uitverkocht post-corona een andere zaalbezetting betekent, er is namelijk meer dan genoeg ruimte voor het publiek. Een kleine schare Verwoedfans beweegt mondjesmaat mee op de muziek.
Terwijl de zanger headbangend zijn teksten grunt, speelt de rest van de band strak de melodieën die soms een uitstapje naar symfonische metal maken, dan weer een hint naar doom tonen, maar de hoofdmoot blijft toch raggen. Ik heb het gevoel dat de connectie met het publiek niet echt wordt gezocht door de band, en dat vind ik jammer, het zou mij wat meer bij het optreden betrekken. Ik vermaak me wel, maar voel geen behoefte alles in me op te nemen. Verwoed geeft een goed optreden, maar niet een dat me bij gaat blijven.
DOOL © Gerard van Roekel
Gemengd publiek
Terwijl Verwoed de laatste nummers speelt, begin je te merken dat Roosje is uitverkocht. Waar de zaal aanvankelijk nog ruimte genoeg bood, stromen de mensen nu de deuren door. Zelfs in het café staat er inmiddels een flinke rij voor de bar. Het publiek vanavond is absoluut gemêleerd te noemen, echte metalheads, jonge goths, oude rockers, scene kids en mensen van middelbare leeftijd die geen enkele muzikale affiliatie in hun kleding tonen. Ik vind het bijzonder dat één avond zo’n divers publiek trekt.
Fashionably op tijd
Dool zou om negen uur beginnen, en klokslag 21:00u gaan de zaallampen uit. Zouden ze fashionably strikt op tijd zijn? Stemmig gehum klinkt over strijkers en Dool betreedt het podium onder gejuich van het publiek. Venus In Flames opent krachtig de show en zet de toon voor de rest van de avond.
Wanneer Raven na het tweede nummer (Self-Dissect) contact zoekt met het publiek, blijkt dat alle aanwezigen er veel zin in hebben (“Wie zou dat niet hebben als je in Nijmegen speelt?”). Hun Rotterdamse mentaliteit komt er ook uit wanneer Van Dorst zogenaamd namens het publiek zegt dat ze niet moeten nuilen, maar spelen. Dus gaan ze door met The Hand of Creation waarbij de ritmesectie lekker door de zaal dreunt en de spanning goed opbouwt tot het samenkomt in een darkwave-apotheose die doet denken aan, tja, een bridge van My Dying Bride? Erg fijn in ieder geval.
DOOL © Gerard van Roekel
Knipogen en flirts
En zo verloopt eigenlijk het hele optreden. Op hun albums klinkt Dool verre van slecht, maar live is het toch echt vele malen beter, minder scherp en klinisch. Er zijn veel knipogen naar new- en darkwave (denk Sisters of Mercy, of dat ene nummer van Blue Öyster Cult), lichte flirts met doom metal en alles klinkt lekker warm, vol, bij tijd en wijle zelfs licht onheilspellend. Waar je bij langzame nummers nog wel eens zou willen dat een artiest opschiet, is dat hier niet het geval. Het publiek deint mee op de golven van de aanzwellende intensiteit van de muziek, zoals bij The Alpha. Een nummer met een gitaarriff die erg veel gelijkenis toont met een melodie van Tool (mijn favoriete band) en daardoor een bijzonder plekje heeft in mijn hart.
Dool is vanavond goed bezig mijn favoriete Nederlandse band te worden, de bas raakt vaak goed, fijne gitaarsolo’s en diepe gitaarmelodieën (Evil in You) en een ontzettend goede drumpartij bij afsluiter Oweynagat. Is dan alles perfect? Nee, zeker niet. Het bombastische Hermagorgon is aan het einde een beetje rommelig, en over het algemeen zijn de backing vocals niet spetterend. Maakt dat dan wel uit? Absoluut niet. Ik vond het een fantastisch optreden.
DOOL © Gerard van Roekel
