Vrolijke Avengers versus zwaarmoedige ‘Lord of the Stones’ ****
Als je enig benul wilt krijgen over de gigantische omvang van het Marvel-universum, kom je met het bekijken van de negentiende bioscoopfilm, Avengers: Infinity War, een heel eind. De ene superheld is nog niet uit beeld of de volgende dient zich alweer aan. In wéér een ander deel van de wereld of uithoek van het heelal. Dat is vaak kostelijk, maar soms ook best vermoeiend.
In wezen is de superschurk in Avengers: Infinity War een goed mens. De zwaarmoedige Thanos (Josh Brolin, met nogal geprononceerde kaaklijn) meent dat het universum ten onder gaat aan honger en overbevolking. Zijn oplossing: de helft ervan vernietigen zodat de andere helft alleen maar voorspoed heeft. Eigenlijk is hij gewoon een soort (neo)malthusianist. Met iets extremere oplossingen dan geboortebeperking, dat wel, maar soit, een kniesoortje dat daarover valt.
Fonkelende kiezeltjes
Om het halve universum uit te roeien heeft Thanos zijn zinnen gezet op de zes Infinity Stones. Hij heeft er al een paar, maar met alle zes is zijn macht vrijwel onbeperkt. Zijn probleem is dat deze fonkelende steentjes verspreid in het universum bewaard worden door niet de minste tegenstanders: zo heeft Doctor Strange (Benedict Cumberbatch) er eentje en ook Vision (Paul Bettany) is de trotse eigenaar van zo’n fraai gekleurd kiezeltje. Allebei behoren ze tot, of mogen ze op steun rekenen van, de Avengers, geleid door… ja, door wie eigenlijk?
Tony Stark/Iron Man (Robert Downey jr.) en Steve Rogers/Captain America (Chris Evans) liggen met elkaar overhoop, waardoor de Avengers feitelijk niet meer bestaan. Maar nu de nood aan de man is slaat iedereen de handen – of vuisten - weer ineen. Met het opsommen van alle in de film aantredende Marvel-superhelden zouden we heel de recensie kunnen vullen. En dan ontbreken de X-Men nog, of de Defenders-gasten uit Netflix-series als Daredevil.
Universele chaos
Het gevecht tegen Thanos en zijn handlangers wordt door heel het universum gevoerd. Een universum waar steeds meer echo’s klinken uit de fantasywerelden van Star Wars, Game of Thrones en Lord of the Rings. In feite is Thanos zelf een soort 'Lord of the Stones', terwijl ook de oorlogsscènes in het Black Panther-land Wakanda aan het geweld in Middel-earth doen denken. En Game of Thrones krijgt een eerbetoon door het optreden van Peter Dinklage als reuzendwerg, die Thor (Chris Hemsworth) van een nieuwe hamer moet voorzien.
Af en toe wekt Avengers: Infinity War de indruk dat het is geschreven door wel twintig scenaristen, zo chaotisch is het soms. Het zijn er echter slechts twee. Soms duurt een zijsprong net even te lang of is de toon ineens te serieus vergeleken met de kolder die eraan voorafging. Gelukkig overheerst dit laatste: met name de olijke Spider-Man (Tom Holland) heeft leuke oneliners toebedeeld gekregen, en Iron Man is als vanouds heerlijk lakoniek en onderkoeld. En de ijdele rivaliteit tussen Thor en Guardians of the Galaxy-aanvoerder Star-Lord (Chris Patt) is kostelijk.
Heel veel actie
Regisseurs Anthony en Joe Russo houden de boel heel aardig bijeen, al lopen ze het risico dat sommige kijkers de hoeveelheid actie – en locaties - vermoeiend gaan vinden. Zoveel geweld, da’s toch niet goed voor een mens? People could get hurt - en zonder te willen spoilen: people do get hurt. Maar wie daar niet tegen kan, die heeft bij Avengers: Infinity War niets te zoeken.
Afsluitende tip: kijk de aftiteling van om en nabij de vijftien minuten helemaal af, want de film sluit - uiteraard - af met een hint naar het vervolg, dat tegelijk is opgenomen.
