Periphery in Roosje: Plini gaat met de eer strijken
Het is druk op vrijdagavond 8 november 2019 onder de paraplu van Doornroosje. In Merleyn staat de IJslandse Kælan Mikla en in de poptempel zelf staan – in de kleine Paarse Zaal – de Russian Village Boys, maar Ugenda zoekt het in de grote Rode Zaal bij Periphery, Plini en Astronoid. Normaliter is de headliner ook écht de uitsmijter van de avond, maar Plini was toch écht aanzienlijk beter, vanavond.
Over het algemeen ga je, ook als recensent, naar optredens van artiesten die je kent of waar je in elk geval al regelmatig iets van hebt gehoord. Deze keer niet. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik wel eens gehoord had van Periphery, maar meer niet. Vrijdagmiddag heb ik voor het eerst een nummer van hen geluisterd. Op zich trouwens best verhelderend om volledig onbevooroordeeld naar een optreden te kunnen gaan, om daar vervolgens wel een mening over te krijgen.
Wat opvalt bij binnenkomst via de zijingang van de Rode Zaal – het Amerikaanse Astronoid is namelijk al begonnen – is dat de zanger nauwelijks verstaanbaar is. Ietwat meer naar het midden van de zaal wordt het iets beter, maar nog steeds niet geweldig goed. Het blijft onduidelijk of het ligt aan de instelling van het geluid of aan het hoge stemmetje dat zanger Brett Borland voortbrengt. Gitarist Casey Aylward is een leuke verschijning die, wanneer hij voor de ventilator op het podium staat, aan Hans Klok doet denken. Laat dit alles er trouwens niet van afleiden dat Astronoid, muzikaal gezien, best een heel goeie band is.
Plini
Het hoogtepunt van de avond, zo blijkt als Periphery eenmaal heeft opgetreden, wordt gevormd door een viertal muzikanten die als enige vanavond héél veel plezier uitstraalt: Plini. De mannen komen op op Running with the Devil van Van Halen, hetgeen gevoelsmatig behoorlijke verwachtingen schept. Plini is de band van Plini Roessler-Holgate, een uitermate sympathieke, begenadigde Australische gitarist. Plini maakt instrumentale muziek. Muziek die, naast van Plini zelf, afkomstig is van een andere geweldige gitarist, een drummer en een basspeler die de bas hanteert als ware het een gitaar. De muziek is te typeren als progressieve metal of, nog specifieker, djent. In die zin is de link met Periphery wel begrijpelijk.
Plini © Victor Peters
Roessler-Holgate speelt gitaar op zo’n fijne, ongecompliceerde manier dat het heerlijk in het gehoor ligt. De band die hem begeleidt speelt hier fantastisch op in, door hem deels te volgen in zijn spel, deels voorzetten te doen die door hem vervolgens worden ingekopt. De sympathie en het plezier stralen van het podium af en Plini is vanavond de enige act die zijn best doet om een bepaalde interactie met het publiek te hebben. En dat doen ze goed. Plini is geliefd vanavond.
Het begin van headliner Periphery is tof. Afgetrapt wordt met Reptile van het, in april uitgebrachte, album Periphery IV: Hail Stan. Een heerlijk nummer, waarbij ritmewisselingen met meest karakteristiek zijn. Deze tendens van wisselingen zet zich voort in daaropvolgende nummers, zoals CHVRCH BVRNER en Remain Indoors.
Verzameling liedjes
Het optreden van Periphery wordt echter gekenmerkt door pauzes en stiltes. Tussen álle nummers van de set valt namelijk een pauze, waarbij het – de ene keer kort, maar de andere keer ook best lang – donker wordt op het podium. De ene maal is er een soort pauzemuziekje, de andere keer blijft het stil. Maar feit blijft dat de snelheid uit het optreden wordt gehaald en dat de aandacht van het publiek niet wordt vastgehouden. Combineer dit met het feit dat ook de interactie met het publiek te wensen overlaat en het resultaat is een optreden dat onder doet voor dat van het voorprogramma. Uiteindelijk zit je hier te kijken naar de voordracht van een verzameling liedjes in plaats van een concert met een goeie setlist.
