Fink: van techno naar indierock
“Einen schönen Abend noch.” Het zijn de meest gevreesde woorden voor bezoekers die op vrijdag- of zaterdagvond urenlang in de rij staan bij Berghain in Berlijn, het beroemdste techno-walhalla ter wereld. Het betekent onherroepelijk de walk of shame: afdruipen ten overstaan van hen die nog niet oog in oog hebben gestaan met de onverbiddelijke portier en nog hoop koesteren. Het is een club die iets mystieks heeft; ook een club waar de crème de la crème van de elektronische muziek zich liet horen, waaronder Ben Klock, Jeff Mills én Radiohead frontman Thom Yorke. Maar in dit verhaal gaat het om Fin Greenall, alias Fink.
Het hipster baardje
Het is, of was, een opmerkelijke draai die de Engelsman ooit maakte, van techno-dj naar introverte, sombere, a-typische singer-songwriter. Draaien we de klok zo’n 30 jaar terug, dan zien we de Engelsman met zijn eerste album onder de naam EVA. Met dat album als startschot maakte hij school in zijn regio, Cornwall, en kwam hij uiteindelijk terecht in de beroemdste club ter wereld. In 2006 was het klaar met elektronica. Toen stapte Fink (echte naam Fin Greenall) over op een bestaan als serieus muzikant. Het enige wat bleef was het hipster kapsel en baardje die het in Berlijn goed deden.
Ethische gitaar
De knoppen maakten plaats voor een flamenco gitaar met nylon snaren, naar eigen zeggen een geheel gerecyclede gitaar; de eerste echte – met een vleugje zelfspot – ‘ethische’ gitaar op de wereld. Tijdens een optreden op het Groene Strand van Terschelling (tijdens Oerol) wist het publiek nog niet zo goed wat het aan moest met de schuchtere Brit, die weliswaar prachtige liedjes ten beste gaf, maar het podium nog niet helemaal tot zijn domein maakte.
Hypnotiserend ritme
Hits scoort hij nauwelijks, daarvoor is zijn muziek te weerbarstig. Met uitzondering misschien van Looking Too Closely, dat zelfs de top 2000 insloop van het album Hard Believer. Maar een nummer als Pilgrim, dat klein begint met de tekst From small beginnings come big endings, en eindigt in een groots, schijnbaar chaotisch slot dat niettemin een onverklaarbaar warm harmonisch en meeslepend slot krijgt, is hard op weg een klassieke status te krijgen.
En met de jaren is zijn livereputatie gegroeid, ook in ons land. Een singer-songwriter is hij niet meer, daarvoor is hij – met band – te rocky geworden. Een aantal jaren geleden, tijdens de beste editie van Down The Rabbit Hole, met onder meer Nick Cave & The Bad Seeds en David Byrne, was Fink, met twee slagwerkers in de band, een van de hoogtepunten van het festival. De opener van die set, Resurgam, gedomineerd door een hypnotiserend ritme, dat onverbloemd zijn technoverleden verraadt, bracht het altijd maar enthousiast babbelende concertpubliek tot een plechtige, bijna serene stilte.
Uitverkocht
Het is te hopen dat ie dat - de ‘Hollandse ziekte’, zoals een serieuze popjournalist het irritante gebabbel dwars door de muziek heen eens noemde - in ons Roosje weer voor elkaar krijgt. Donderdag 31 oktober gaan we het zien en horen als hij het pas verschenen album Beauty in Your Wake komt spelen en zingen, met dat uit duizenden herkenbare, soms wat binnensmondse maar verrukkelijke stemgeluid.
Normaalgesproken eindigt een stukje als dit met ‘daar en daar zijn nog kaarten’ maar dat zit er niet in want Fink is al een poosje uitverkocht. Volgende keer beter, in een van onze clubzalen in ons land. Nee, in Berghain gaan we hem niet meer zien. Scheelt je in ieder geval een pijnlijke walk of shame.
Fink
31 oktober, Doornroosje
Uitverkocht
