Een nieuwe zomer, een fijn geluid

In een uitverkocht Brebl vond voor de derde keer Solfestice plaats. Astronomisch bezien hadden we eigenlijk tot de volgende ochtend om 5:32 uur, het exacte begin van de zomer, door gemoeten. Maar dat zat er nog even niet in. Verder had het alles. Een avond om nooit te vergeten.

Solfestice (SOL-FES-TIES). Dat klinkt al meteen lekker. Een zonnewendefeest voor liefhebbers van jazz en geïmproviseerde muziek. De naam is bedacht door Olga Beumer. De datum door de astronomische kalender en het concept door Bo van de Graaf van I Compani. Dertien musici brengen elk een stuk in. De 13 stukken worden gespeeld in wisselende bezettingen. Van duo’s en trio’s tot het voltallige ensemble dertien man sterk. En alles daar tussenin, zoals septetten.

De stukken worden telkens kort geïntroduceerd door Monique de Adelhart Toorop en Annelie Koning, de zangeressen, die tevens als spreekstalmeesteressen optreden. Ondertussen kan de bezetting op het podium wisselen en leren wij wie van de musici het stuk heeft ingebracht, soms waarom, hoe het heet en wie er gaan spelen. Dit vond ik eigenlijk het enige minpuntje: vooral het eerste halfuur waren de introducties van de stukken wat te losjes, met teveel euh’s en correcties, waardoor het ietwat chaotisch werd. Maar dit mocht de muzikale pret verder niet drukken.

Geslaagde opzet

Het door I Compani bedachte festivalconcept staat als een huis en werkt als een tierelier. Dat komt vooral door de grote muzikale afwisseling die ontstaat doordat ieder zijn of haar stuk naar keuze meebrengt. Elk stuk brengt een andere muziekstijl en een nieuwe bezetting op het podium, met een andere sfeer en klankkleuren dan even daarvoor. Dat het geen moment voelde als los zand maar echt als een samenhangend geheel is eigenlijk best bijzonder. De stukken aan het begin en eind van de avond waarin met de geluidstape mee gespeeld werd (met geluidsfragmenten zoals Anita Ekberg’s “Marcello, come here” en “This is all wrong” van Gretha Thunberg) helpen daar misschien bij. Ze geven je aan het eind van het concert in ieder geval het gevoel van thuiskomst: een terugkeer naar het begin van de avond toen je nog niet wist welke muzikale reizen je ging meemaken.

Van alles wat

Dertien stukken is teveel om te bespreken. Het varieert van ingetogen en intiem naar wild en kakofonisch of lekker gek en vrolijk. Een paar dingen licht ik er even uit. Corrie van Binsbergen pakt meteen mijn aandacht met haar elektrische ‘distorted guitar’-klanken bij de geluidstape, fraai opgebouwd. We zijn begonnen. Angelo Verploegen speelt op trompet en bugel de sterren van de hemel in diverse stukken zoals het prachtige The Peacocks van Jimmy Rowles. Ik ken dat nog niet, maar het is een absolute aanrader en jazzklassieker.

Enzovoort, enzovoort, het ene stuk na het andere. Zoals een stuk met minimal music nagebootst door improviserende musici. Grappig en goed gedaan. ‘Without You’ uit de film Love Actually. ‘The World Feels Dusty’, een gedicht van Emily Dickinson getoonzet door Aaron Copland en nu bewerkt voor Solfestice-septet. Enzovoort. Na de soms lekker chaotische en wilde passages, brengen Dion Nijland en Makki van Engelen op contrabas en drums ook weer tijdig even een heerlijke swing op de planken. Alsof de wolken verwaaien en de zomerzon doorbreekt.

Een concert live? Het is fantastisch. Doe het. Kom. Je kan de muziek bijna aanraken. In Brebl.