Dying Fetus in Doornroosje: gruwelijk….vet!
Dying Fetus, de Amerikaanse deathmetalband, bestaat inmiddels meer dan 30 jaar! Afgelopen zondag stond het trio voor de derde keer in 7 jaar in ons mooie stadje. In 2015 stonden ze op FortaRock en in 2017 op dezelfde plek als nu: Doornroosje. De mannen spelen graag in Nijmegen en Nijmegen is blij hen weer te mogen verwelkomen. Uiteraard is hun muziek weer vet!
Over het algemeen wordt er – van buiten de deathmetalwereld – met afschuw geoordeeld over de naam waarachter dit gezelschap schuil gaat. Dat is al 30 jaar zo en al net zo lang genieten de mannen van publiciteit die daarmee gepaard gaat. There’s no such thing as bad publicity, toch? Vanavond echter hebben we het helemaal niet over hun naam maar, zoals het hoort, over hun muziek.
Changing Tides en Ingested
Maar eerst is het de beurt aan een tweetal voorprogramma’s. Het spits wordt afgebeten door de Tilburgse metalcoreband Changing Tides, bestaande uit vijf jonge jongens. Hun muziek is strak en agressief. De stem van Kasper Wienk is hard maar blijft verstaanbaar en helder. In een nummer als A Common Misconception blijft het boeiend om naar hem te luisteren. Het gitaarspel van Bas van Kampen en Daan van Vucht is, zoals in Guided, bij vlagen schitterend. De avond staat voor de Brabanders vooral in het teken van het promoten van hun nieuwe album Impair the Vision, dat iets meer dan een maand geleden is uitgekomen. Terecht, want dat album is het beluisteren meer dan waard.
Changing Tides © Bram Geurts
Bij Ingested, het tweede voorprogramma van de avond, valt voor het eerst écht op hoe luid de bastonen afgesteld staan, vanavond. Het ondersteunt de uitspraak van zanger Jay Evans als hij de bezoekers laat weten: “We are Ingested and we’ve come to crush your fucking skulls tonight!” En dat doen ze ook. Op een uiterst aangename, deathmetal/deathcore-achtige manier. Bij het bijna staccato gespeelde Better of Dead komt, in die combinatie, het beeld op van een 'mad butcher' die de ledematen van een slachtoffer in stukjes hakt. Zo klinkt het nummer trouwens ook!
Voorafgaand aan en als intro van Rebirth roept Evans de zaal op zich te verdelen in twee helften. Kort daarna is de eerste ‘wall of death’ van de post-coronatijd van Doornroosje een feit. Voor zover dat niet al het geval was, heeft Ingested het publiek van vanavond opgewarmd voor het hoofdgerecht en als de laatste tonen van Dead Seraphic Forms wegebben, is dat ook eigenlijk nog het enige dat telt.
Ingested © Bram Geurts
Dying Fetus
Zoals gezegd, gaan we hier geen discussie aan over de vraag of de naam van de band gelukkig gekozen is of niet. Feit is echter wel dat we het hier hebben over iconen van het ouderwetse deathmetal. Ik heb de heren inmiddels verschillende keren zien optreden en het mag gezegd worden: ze hebben nog nooit teleurgesteld. Ook vanavond niet.
Een optreden van deze band kenmerkt zich onder andere daarin dat ze zichzelf niet al te serieus nemen. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het nummer waarbij ze het podium betreden: The Boys are Back in Town van Thin Lizzy. Zodra echter Schematics wordt ingezet, is het aan. De ene circlepit in de nagenoeg uitverkochte paarse zaal volgt de andere moshpit op.
In tegenstelling tot veel bands waarbij er één duidelijke zanger is en hooguit een backup of tweede stem klinkt, is er bij Dying Fetus sprake van twee zangers. Zowel bassist John Gallagher als gitarist Sean Beasley grunten zich een ongeluk en wisselen elkaar af.
Daar waar in 2017 het optreden in het kader stond van het toen net uitgekomen album Wrong One to Fuck With, ligt het zwaartepunt vanavond vooral bij het wat oudere werk, zoals From Womb to Waste, Atrocious by Nature of One Shot, One Kill. Uiteraard wordt de set afgesloten met de publiekslieveling Kill Your Mother, Rape Your Dog. En, wederom: geen oordeel over titels…. ?
