Blaudzun alleen op de bank

De bedoeling was: kleiner, intenser, oude liedjes zonder opsmuk, de essentie. En zo is het ook, vrijdagavond in de Stadsschouwburg. Alleen op de leuning van de bruinlederen Chesterfieldbank, met gitaar op het grote podium. Blaudzun begint kwetsbaar, intiem, ingetogen met We Both Know van de plaat Heavy Flowers. Een oud nummer in een nieuw unplugged jasje. En zo komen er veel mooie nummers voorbij in deze theatertour. Stilzitten, luisteren en vooral genieten van al het moois dat Blaudzun in de loop der jaren gemaakt heeft.

Johannes Sigmond, die als wielerfanaat de naam van de Deense renner (Verner) Blaudzun (1946) als artiestennaam aannam, begint klein en voorzichtig aan de avond. De liedjes zijn kwetsbaar, gevoelig, voorzichtig, zacht. Als het publiek ingetogen meezingt met de hit Shout van Tears for Fears, is het ijs gebroken. Blaudzun is zichtbaar meer op zijn gemak. En dan blijkt later dat er ook nog een complete band is om Johannes te begeleiden en verdwijnt het ‘unplugde’ karakter en ontstaat er een ander concert.

‘Plugged’

De sfeer blijft echter ingetogen, wat vooral komt door de felle belichting vanachter het podium en het doorzichtige doek dat tussen de band en het publiek hangt. Maar de kwetsbaarheid, het intieme, kleine en de essentie maken plaats voor zelfverzekerd, groots en meeslepend. De nummers zijn uitvoeriger en langer uitgesponnen en daardoor krijgt het melancholieke meer accent. Nu ontstaat er kippenvel op mijn armen. De indierock van Blaudzun komt nu voluit door. Ik merk ook dat er een andere dynamiek ontstaat tussen de band en mij. Alsof de kwetsbaarheid en het intieme van Johannes Sigmond niet die energie uitstralen die past bij de emotionele lading van zijn muziek. De nummers van Blaudzun mogen niet uitgekleed worden, maar moeten juist aangekleed en opgetut worden. De melancholieke kracht van Blaudzuns muziek verdient dat. Volgende keer weer gewoon in Doornroosje!