‘The Father’: Mindf*ck alom ★★★★★

Anthony Hopkins’ acteerwerk als man die zijn grip op realiteit verliest, is superieur in de Britse dramafilm The Father.

Wanneer de aftiteling in beeld komt heerst er nog steeds stilte in zaal 1 van LUX. Hier en daar is gesnik te horen. Niemand staat op vanuit zijn stoel. Iedereen lijkt bevangen door de emotie die de film teweeg heeft gebracht. Mijn shirt is nat door de tranen die maar bleven vloeien en niet uit zichzelf konden stoppen.

De film vertelt het verhaal van Anthony (Anthony Hopkins), een man met Alzheimer die gelooft dat hij volledig voor zichzelf kan zorgen in zijn eigen flat. Hij snapt niet waarom zijn dochter Anne (Olivia Colman) hem wil helpen aan een verpleegster, die elke dag voor hem komt. Naarmate de film vordert, lopen verschillende momenten door elkaar en zie je door zijn ogen hoe hij langzaam vergeet waar spullen liggen, welk moment van de dag het is en wie hij voor zich heeft staan.

“I’m losing my leaves”, huilt Anthony in een hoekje van zijn kamer. Steeds meer in paniek begint hij met zijn handen te beven en verstevigt zijn grip aan het doekje dat hij in zijn hand heeft verwikkeld, zijn enige houvast. “I want my mommy, I want my mommy…” Hij begint oncontroleerbaar te huilen en de verpleegster die eerder het bekende gezicht van zijn dochter had, probeert hem te bedaren. Hij weet niet wie zij is, niet wáár hij is, wíe hij is…

Na de film slaat de verwarring van Anthony door op jezelf. Wie was nou wie, waar heeft hij gewoond, en welk moment kwam eerst? Vragen die nog lang doormalen nadat je de zaal hebt verlaten. Bladeren die van de bomen zijn gekomen en die niet meer met elkaar verbonden zijn, dat zijn de gedachtes van Anthony die een wirwar in zijn hoofd zijn. Dit verhaal is die van velen met Alzheimer, nu is het wonderbaarlijk mooi visueel en voelbaar gemaakt.