Zoektocht naar ontlading: Down The Rabbit Hole 2024

In de Groene Heuvels, tussen een Toscaans pilsmerkpaleis en telefoonproviderfort, verrijst een tijdelijke samenleving van 45.000 mensen die maar één ding willen: samenzijn in ongeremd enthousiasme.

Down The Rabbit Hole vond afgelopen weekend weer plaats in Beuningen, tien jaar na de eerste editie. Het festival groeide in deze jaren uit van een kleinschalig festival voor de muziekliefhebber die zich niet aan het massale Lowlands durft te wagen, tot een verviervoudiging van het aantal bezoekers met een voor-ieder-wat-wils line-up. Down The Rabbit Hole zet de laatste jaren duidelijk in op het aantrekken van een zo breed mogelijk publiek. Met headliners LCD Soundsystem, Jungle en The National laat de organisatie zien dat het festival zowel de alternatieve rockliefhebber als de popfanaten niet uit het oog verliest. De kleinere namen dit jaar bestaan uit een zeer gevarieerd ensemble van genres; van de ghettotech van legende DJ Assault tot de glamrock van Ty Segall en de hyperactieve jungle-sounds van Nia Archives.

Dat laatste is meteen een van de hoogtepunten van de vrijdag. Nia Archives is een zangeres, dj en producer die met aanstekelijk enthousiasme het tweede podium, de Teddy Widder op zijn kop zet. Wie op haar muziek wil dansen moet van goeden huize komen, want het tempo is razendsnel. Op de achtergrond van nostalgische 00’s visuals knalt de ene naar de andere breakbeat dansplaat uit haar decks, terwijl ze met een oogverblindende lach en op-en-neer springend de connectie met het publiek zoekt.

LCD Soundsystem © Lauren Bekius

Enigszins kapot en bezweet is het later – en na een tussendoor douche op de camping – tijd voor de euforie van LCD soundsystem. De verwachtingen zijn hooggespannen want dit is volgens veel doorgewinterde festivalliefhebbers (mijn vrienden) de ultieme headliner. Met dancerock klassiekers als Dance Yrself Clean en zorgvuldig tot orgastische hoogtepunten opgebouwde nummers als All My Friends en I Can Change is deze band een uitstekende act om de handen in de lucht te gooien, je armen om je vrienden heen te slaan en alles even te vergeten. Geprogrammeerd van 23.00 tot 01.00 uur is het lang volhouden, maar de strakke band en spectaculaire lichtshow voeren ons mee langs het hitgevoelige repertoire, tot we inderdaad springend en elkaar omhelzend tot een ultieme muzikale festivalclimax komen.

Zaterdag

Wanneer de eerste dag achter de rug is en zaterdagmiddag de zon eindelijk doorbreekt, is merkbaar dat de bezoekers zich nu echt helemaal onderdompelen in het konijnenhol. Bij de Tramontana, een klein tentje met ronddraaiende paraplu’s op het dak, luistert een groeiend aantal belangstellenden aandachtig naar de dansinstructies van een Balkandansworkshop, gegeven door een wat oudere man met een trekzak (‘nu gaan we rondjes draaien!’). De sfeer zit er dus goed in en wat kan ons beter verblijden dan Bombay Bicylce Club? Op het hoofdpodium trakteert de band het publiek op klassiekers van het zomerse indietijdperk van de jaren ’10. Iets steviger dan op de plaat en soms zelfs met hints van bluesrock, brengen ze herkenbare nummers ten gehore als Always Like This en Luna.

Autowrakken bij Croque Madame © Jana van DoremalenVanwege de koude wind is het zaak om goed warm te dansen en dat kan in de REX, de dj-kathedraal van het festival, die op zaterdagmiddag uitpuilde voor jaren ’90-legende DJ Assault. Veel iconische platen zoals Baby Got Back komen voorbij, allemaal even slecht gemixt. Maar dat mag de pret niet drukken, want bij DJ Assault gaat alles over ‘ass & titties’, en dat is ook wat waard. Nog even op de heuvel luisteren naar de Franse synthpop van l’Imperatrice en dan géén voetbal kijken, maar rillend van de kou de hype opzoeken van de Ierse, activistische punkhiphop van Kneecap en de opzwepende postpunk met saxofoon van Deadletter.

Headliner Jungle transformeert zaterdagavond het veld van het hoofdpodium tot een gigantische openluchtdisco. Het is soms moeilijk te bedenken dat de band live staat te spelen. Met strakke overgangen en een grote dosis funk is het de meest toegankelijke dansact van het weekend en dat is te merken aan de massale feestvreugde die zich voor de Hotot manifesteert. Wie na deze extase nog de nacht in wil heeft ruime keuze. Een nieuw onderdeel van de randprogrammering van het festival is de Croque Madame, een loods op een themaveld waar autowrakken en een tankstation als decoratie dienen. Hier wacht een ervaring van bizarre queerperformances met een David Lynch-achtig vervreemdingseffect onder de soundtrack van (post)punk en donkere wave en electrobeats. Wie gewoon tot diep in de nacht wil stampen, kan terecht in de Rex bij Afra die op vinyl, techno-acidplaten met Detroit-invloeden de gehoorgangen inpompt.

Zondag

Op zondag, de meest labiele en brakke festivaldag, maakt discodiva Jessie Ware ons wakker op het hoofdpodium met een show met theatrale choreografieën en aanstekelijke dansplaten. Dapper speelt de zangeres een cover van Chers Believe, die de uitgelaten massa luidkeels meezingt om vervolgens af te sluiten met haar eigen hit Free Yourself, die nóg beter aanslaat.

Zanger en gitarist Ty Segall kiest in de kleine tent voor een set van zijn classic (glam)rock-repertoire. De ingetogen set leidt niet tot hysterische moshpits zoals bij zijn punkshows, maar ligt wel prettig in het gehoor en voert je mee naar de jaren ’60 en ’70.

’s Avonds krijgt de bij muzieksnobs welbekende band The National het niet voor elkaar het veld bij het hoofdpodium te vullen, een vaker voorkomend probleem van de festivalzondag. De ruimte die ontstaat door de afwezigheid van vroege aftaaiers wordt echter goed benut door de overgebleven fanatiekelingen. Op de grote open plekken achter de front-of-house bouwen uitbundig dartelende toehoorders hun eigen feest: een gigantische open cirkel en daaropvolgende moshpit op het langzaamste nummer van de set, hand in hand dansende en springende mensen, armen om elkaars schouders; dit is waarom de mens het festival heeft uitgevonden.

Het vat het weekend mooi samen. Allemaal zoeken we naar een ontlading, een opluchting die ons even laat ontsnappen uit de zwaarte van de tijd en muziek kan ons samen naar die ontlading brengen. Down The Rabbit Hole voorziet in de perfecte omstandigheden om even alles te vergeten, dat doen ze goed.

Deadletter © Jana van Doremalen