Rob uit de Rolero's XL stort zich op eigen composities

De Rolero's: wie kent ze niet? Geen goed nieuws voor de Rolero's XL fans, want Rob de Waal pakte de crisis aan voor een moment van bezinning en besloot XL te verlaten.

Begin jaren ’80 begon Rob al met de soulband Motown Head, opgevolgd door I Knew It! Dr. No was de derde in het rijtje. Met hun rock-'n-rollmuziek werden ze al snel semi-professioneel. Toen zijn vrouw zwanger werd, moest er geld op de plank komen en gooide hij het over een andere boeg. In 1989 begon hij samen met bassist Rob Pechler en Leo Koenen de Rolero's: "En binnen een paar maanden waren we beroeps", lacht hij.

Maar ook voor de Rolero's zijn er door de coronacrisis geen optredens en daardoor is er ook geen inkomen. "Zelfs het repeteren ligt stil omdat samen zingen in een kleine ruimte een te groot risico is nu", vertelt hij vanuit zijn huiskamer. De XL-formatie, aangevuld met blazers en drum, heeft een dubbel repertoire, ze spelen een set popmuziek (over een periode van veertig jaar) en vervolgens zet Rob zijn Bob Marley muts op en volgt de reggae. "Ik was altijd druk met de Rolero's. De coronaperiode geeft mij de tijd om te bezinnen. Vandaar mijn besluit om het rustiger aan te doen. De dubbelconcerten kosten veel tijd, zowel de optredens als het repeteren en dat in combinatie met optredens van Royal Calysomen, waar ik ook mee gestart ben. Het was voor mij een heel proces om tot het besluit te komen om ermee stoppen. De jongens vonden het ook niet echt leuk. Maar opgeteld kost het me te veel inspanning in verhouding tot wat het oplevert qua optredens, want acquireren hoort er ook bij en is niet mijn sterkste kant. En eigenlijk mis ik het ook niet, want ik had het gewoon te druk." 

Uurtje in het café

Rob gaat nog wel door met de kleine formatie, zoals hij het noemt. "Met de kleine formatie spelen we vaak onversterkt in kamers, tuinen. Dat is een gouden formule, omdat je direct contact hebt met je publiek en de aanvragen komen altijd vanzelf binnen. Nu met de versoepeling druppelen de eerste alweer binnen." We kletsen nog even door over het proces en dan komt er toch een soort aap uit de mouw, want dan blijkt dat Rob zijn echte passie enigszins verwaarloosd heeft. Alle covers hebben hem geen windeieren gelegd, maar eigen werk spelen is waar zijn hart het meeste naar uitgaat. "Dat heb ik jaren laten liggen vanwege tijdgebrek. Met de Royal Calypsomen speelden we eigen werk, geen Calypso, ook al doet de naam dat vermoeden, en dat is intensief, maar vooral leuk en het sloeg aan."

Dus lekker storten op de eigen composities, wat hij nu samen met bassist Joop van Kesteren en componist René Bruns doet. De cd-speler gaat aan zodat ik even kan genieten van de warme klanken van het troostlied, zoals Rob het formuleert. "Dit is al een oud nummer van Calypsomen, maar ik heb het weer op Facebook gezet. Momenteel werken we aan nieuwe nummers, een beetje singer-songwriterstijl. Voor nieuwe liedjes heb je tijd en rust nodig en dat is er nu. En als we straks een uurtje in het café kunnen spelen, ben ik tevreden."