Richard Hawley: een tijdloze crooner en formidabel gitarist
De rivier de Sheaf in midden Engeland stroomt langs de plaatsjes Dore en Abbeydale en snijdt dan dwars door Sheffield, net ten zuiden van het centrum van de stad. Deze waterrijke regio is de thuishaven van Richard Hawley, een van de muzikale notabelen uit die contreien. Met een nieuw album In This City They Call You Love is hij zaterdag 7 september te gast in Doornroosje. Een introductie is op zijn plaats voor deze in ons land nog wat onbekende artiest.
Midden in de stad, precies op het punt waar de rivier zich verenigt met een andere waterweg, de rivier de Don, is café 2 Rivers gevestigd. Wandelend met zijn hond liet Hawley zich hier binnen wel eens zien. Maar ouder en wijzer is hij inmiddels minder bevattelijk voor de toog. Ook de harddrugs, die hij schijnbaar liefdevol bezingt in Hotel Room (‘Cause you’re here in my arms’), heeft hij achter zich gelaten.
Met het haar al wat grijzig, vet achterover gekamd en een donker, hoornen montuur op de neus is Richard Hawley (Sheffield, 1968), een gereïncarneerde mix van Frank Sinatra en Roy Orbison. In ons land is hij nog altijd de belichaming van een dubieus cliché: goeie pers maar nauwelijks publiek. In eigen land dreigde die status ook. Na een kortstondig verblijf bij Pulp, waagde hij de stap om voor zichzelf te beginnen. Dat bleek een uitstekende beslissing. Zijn tijdloze liedjes, met verrukkelijke melodieën, zijn soms klein, dan weer orkestraal gearrangeerd. En dan valt hij in met die stem, donker en diep als die van Scott Walker.
“Call 999!”
Na een aantal albums die betrekkelijk weinig aandacht trokken werd Coles Corner uit 2005 genomineerd voor de Mercury Prize, de belangrijkste muziekonderscheiding in Groot-Brittannië. Toen die naar zijn eigen Arctic Monkeys ging, riep Alex Turner oprecht verontwaardigd: “Call 999, Richard Hawley's been robbed!”
Geen prijs, maar Hawleys naam was hiermee wel gevestigd. En inmiddels wordt het album beschouwd als een moderne klassieker. Artiesten als Jools Holland, Paul Weller, Guy Harvey en Elvis Costello kenden hem al jaren en dragen hem op handen. Zo ook Lisa Marie Presley (1968 – 2023) die zijn hulp inriep voor haar album Storm & Grace, wat later haar zwanenzang bleek. Voor al deze grootheden was de nominatie allesbehalve een verrassing.
Een Sheffield man dus, geboren en getogen langs het water. En dat horen we ook terug in zijn weemoedige teksten, waarin dat water een terugkerend thema is. Zoals in het heerlijk kabbelende Roll River Roll, een melancholische ode aan het natuurschoon van zijn geboortegrond.
Gitaarlawine
Het is niet alleen die stem, melancholie en metaforische wateren waarmee Hawley behept is. Wie zijn livereputatie kent (luistertip: Live at the Devil’s Arse) weet dat hij behalve een crooner ook een heel verdienstelijke gitarist is. Het beste voorbeeld daarvan is Standing at the Sky’s Edge uit 2012, een surrealistisch galmende gitaarlawine. Riskant, zo’n plotselinge ommezwaai? Misschien wel, maar de nogal radicale afslag leverde hem alleen maar meer fans op én een tweede Mercury nominatie.
Banksy
Beetje bij beetje krijgt de Engelsman voet aan de grond in ons land. Soms met wat hulp. Zoals met de film Exit Through The Giftshop van kunstenaar Banksy, die destijds tijdens het Zeeuwse filmfestival Film By the Sea in première ging. De nog altijd enigmatische kunstenaar gebruikte, heel toepasselijk, Hawleys song Tonight the Streets Are Ours voor de soundtrack.
Niet eerder was Richard Hawley te zien in Nijmegen. Het is bovendien de aftrap van zijn Europese tournee, met twee dagen later een replay in de Amsterdamse Tolhuistuin. Mocht hij geplaagd worden door heimwee, dan kan hij, voordat hij on stage gaat, langs onze Waal een ommetje maken. Voelt misschien een beetje als thuis.
Richard Hawley Acoustic // Doornroosje Nijmegen // zaterdag 7 september 2024
Kennismaken met Richard Hawley op Spotify?
