Bedouine zingt haar publiek tot rust in het Lutherse kerkje

Het is vrijdagavond en het goed gevulde Lutherse kerkje aan de Prins Hendrikstraat kleurt oranje. De Armeense zangeres Bedouine, opgegroeid in Saoedi-Arabië en de VS, komt binnen in een klassieke, roze jurk met bloemenprint en wijde mouwen. Een prachtige verschijning is ze, zeker in combinatie met die bos zwarte krullen.

In 2019 verscheen Bedouines tweede album, Songs of a Killroy, dat vol staat met poëtische, dromerige folkliedjes. Het gebruik van orgels, strijkers en subtiele blaasinstrumenten maakt haar muziek heel kleurrijk. De nummers op het album klinken als de lentezon die doorbreekt en haar stem voelt als een warme deken. Vanavond wordt ze niet bijgestaan door instrumentalisten, maar kunnen we genieten van een intiem, akoestisch soloconcert.

Poëtisch

Een vriendin van Bedouine uit Los Angeles verzorgt het voorprogramma. Ze draagt een kort verhaal voor: “Since you were all expecting someone to read to you today”, grapt ze. The Intruder is een leuk kort verhaal, maar ik heb wat moeite de vele woorden te verwerken.

Dan is het podium voor Bedouine, die me met haar eerste noten meteen vastgrijpt. Tijdens het concert staan haar stem en poëtische teksten centraal. Veel meer is ook niet nodig, zou je zeggen. “Prachtige stem”, hoor ik om me heen en dat is ook de leidende factor van haar muziek, en dus ook in dit concert. Loepzuiver zingt ze. Erg mooi ook dat ze haar ogen nauwelijks sluit tijdens het spelen.

Al luisterend heb je het gevoel terug in de tijd te gaan door het klassieke geluid van haar muziek die doet denken aan American folk uit de jaren 60. In haar melodieën en stemgebruik hoor je invloeden terug van Nick Drake, Joni Mitchell en soms zelfs Joan Baez.

Stil publiek

Het publiek lijkt ontspannen en geboeid door wat de zangeres hen toezingt. Als Bedouine haar derde nummer, Nice and Quiet, introduceert voegt ze daaraan toe: “Just like you, maybe a little too quiet”. Ja, het publiek is erg timide, maar we zijn dan ook allemaal een beetje gehypnotiseerd door de eerste twee songs. Het catchy refreintje van het derde nummer schudt een deel van het publiek wakker. Ik zie wat mensen op het ritme meebewegen. Haar vijfde liedje zet ze fluitend in, wat prachtig doorklinkt binnen de akoestiek. Ze vertelt over haar idyllische verblijf tussen de koeien ergens net buiten Nijmegen, waarna ze vervolgt met Echo Park, een folky nummer waarin de invloed van Joni Mitchell goed hoorbaar is. In One More Time is de emotie voelbaar als ze de woorden “One more time, I’m gonna set you free” zingt. Een mooie afwisseling komt wanneer ze in het Armeens Louise zingt en ook al verstaan we haar niet, het lijkt alsof we haar woorden toch begrijpen. De toegift, “This is really the last song”, One of These Days, is een mooie, luchtige afsluiting van dit ingetogen en intieme concert. 

Misschien dat een extra instrument, zoals op haar cd’s, voor meer afwisseling had gezorgd tijdens dit concert. Een viool of orgel had in deze setting niet misstaan en voor minder eentonigheid gezorgd. Desalniettemin blijft Bedouine met haar stem het publiek tot de laatste noot boeien.