Preview: Scala van Scapino Ballet

Een indrukwekkende voorstelling, die haast niet in woorden te vangen is. Met bijzondere kostuums en een echt levendige en persoonlijke choreografie waarbij de beleving van het publiek centraal staat. Eigenlijk heb je nog zeker een extra set ogen nodig omdat er zoveel te zien is. De spanning in de houdingen, het theatrale in de gezichten, de intensiteit die de musici het toneel opslingeren. En niet te vergeten de opera zangeressen die temidden van de dansers hun eigen plek innemen. 

Een heel modern stuk, waarbij het zoeken naar een identiteit centraal lijkt te staan. Het afstoten en het opzoeken van elkaar, van de groep, van de geliefde individuen. De pijn en de liefde die daar bij komt kijken. Maar het is ook een heel tijdloos stuk, wat vooral is terug te voeren op de muziek. Voortboordurend op dezelfde combinatie als in het stuk Pearl, ook van choreagraaf Ed Wubbe, staat het moderne in schril contrast met de muziek. Met veel werken van de redelijk onbekende componist, Henrico Albicastro, die rond 1700 opduikt in de Noordelijke Nederlanden. Muziek die je meevoert op onbekende maar goed in het gehoor liggende klanken, waarbij je echt op kunt gaan in wat er voor je af speelt. Gespeeld door tien musici van Ensemble Combattimento, die je als kijker meevoeren met het schijnbaar grootste gemak. Een genot om naar te luisteren, je zou bijna je ogen dicht willen doen. 

Maar dat gaat niet, want in hoog tempo passeren vele interessante choreografieën. Die op elkaar bouwen, waarbij intieme en ingetogen persoonlijkheid wordt afgewisseld met overweldigende delen waarbij alle dansers op het podium zijn. Een stuk waarbij de kracht van moderne dans wordt uitgebuit maar niet al te veel wordt geëxperimenteerd, de kijker blijft centraal staan. Misschien dat het daarom ook zo'n succes is, omdat het wel de vaart en de vernieuwing van moderne dans in zich heeft, maar de kijker niet vragend achterlaat. Ik betrap me erop niet na te denken over 'wat betekent dit nu allemaal', maar echt wordt meegevoerd in een verhaal.

Enige minpunt, en waar ik toch wel echt een hele tijd aan moest wennen, waren de kostuums. Eigenlijk erg mooie kostuums, die ook de barokke tijd aan het hof goed verbeelden, zonder daarbij aan dansruimte in te moeten leveren. Maar ik merkte dat ik toch heel erg erdoor aangetrokken werd en op de kostuums aan het letten bleef. Misschien is dat persoonlijk, maar ik vond het erg jammer, want zo waren de kostuums vooral afleidend. En daarmee levert het stuk als geheel aan kracht in.

Preview van voorstelling in Theater de Kom, Nieuwegein, 21 december 2017. Het stuk speelt in de Stadsschouwburg in Nijmegen op 24 januari a.s.