“Einde van een tijdperk, begin van nieuwe projecten”
Het is, qua corona en zo, natuurlijk allemaal helemaal k*t. We mogen weer helemaal niks. De zalen zijn gesloten, cafés zijn dicht, optredens worden weer geannuleerd of uitgesteld…het is triest. Gelukkig is er dan in het Honigcomplex één zaaltje dat, onder andere vanwege de bevlogenheid van de uitbater, tóch dingen laat doorgaan: Brebl. Zaterdagavond ging het optreden van Mother Bass helaas door.
Het optreden van Mother Bass ging helaas door. Waarom helaas? Was het optreden slecht? Is de band slecht? Zijn de muzikanten eikels? Waarom helaas? Nou…omdat het een afscheidsoptreden is. Op het moment dat je dit leest, is Mother Bass gestopt. En als Brebl nou gewoon dicht was gebleven, was Mother Bass nog bij elkaar geweest en was het allemaal nog steeds koek en ei.
Natuurlijk slaat dat nergens op. Natuurlijk zou Mother Bass ook dan gewoon zijn gestopt, alleen is het eigenlijk wel leuk om te bedenken dat dat niet het geval zou zijn. Vandaar het rare begin van dit stuk. Want het is gewoon heel jammer dat zo’n leuk bandje ermee ophoudt. De vier jongens achter Mother Bass zijn zo’n vijf jaar geleden begonnen met hun groepje en hebben sindsdien mooie albums gemaakt, mooie optredens gegeven en mooie indrukken achtergelaten. Te mooi om te stoppen, maar toch komt er vanavond een einde aan.
30 bezoekers
Brebl is erg goed voorbereid op de maatregelen die nodig zijn om een optreden door te kunnen laten gaan. De bar is gesloten en iedere bezoeker zit aan een eigen tafeltje, minstens anderhalve meter van degene bij hem of haar in de buurt. Er mogen maximaal 30 mensen naar binnen en de bezoekers die er zijn, zijn ook stuk voor stuk gekomen om de band vanavond één laatste keer te horen los gaan. En daar wordt niemand in teleurgesteld.
Bij een eerdere gelegenheid heb ik de stem van zanger Daan Dekker al eens zo herkenbaar genoemd als die van Ozzy, Dave Mustaine of Rob Halford. Dat wordt vanavond nog maar eens bevestigd. Wat heeft die gozer een strot! Uithalen, zoals die aan het begin van Predator, waar menig muzikant een puntje aan kan zuigen. Maar ook bij een nummer als Troubled Man is duidelijk dat Daan ‘iets’ heeft.
Dat nummer is er trouwens ook een mooi voorbeeld van hoe de instrumenten binnen Mother Bass op een prachtige manier samen spelen. De tempo- en ritmewisselingen die Roy op de drums laat zien zijn namelijk een lust voor het oor. Geflankeerd door Roel – die de bas flink op zijn donder geeft – en Friso ,die laat zien wat hij op zijn gitaar waard is, is er sprake van een samenspel dat klinkt als een klok. Iets wat regelmatig wordt herhaald trouwens, zoals bij The Mansion.
Indruk maken
Alle vier de mannen op het podium zijn ervan doordrongen dat ze bezig zijn met hun laatste optreden en ze laten zich daarom alle vier van hun beste kant zien. Gitarist Friso, van wie de quote die als titel gebruikt is afkomstig is, doet zelfs zo goed zijn best dat je je kunt afvragen of er misschien iemand in het publiek zit op wie hij buitengewoon indruk wil maken…. Just in case: het is alleszins gelukt.
Al met al was het een spetterend optreden. Het feit dat we moesten zitten doet daaraan niet zo heel veel af. Het feit dat er maar dertig mensen mochten komen kijken, ook niet. Het optreden kent slechts twee punten van kritiek: de band gaat nog steeds uit elkaar en Silver Spoon, mijn persoonlijke favoriet, is niet gespeeld.
Het was mooi, mannen! Dank voor een paar jaar geweldige muziek. Hopelijk tot ziens!
