Vervolg Doctor Sleep bezwijkt niet onder gewicht van The Shining ★★★★

De nieuwste Stephen King-verfilming verschijnt donderdag in de bios: Doctor Sleep. Regisseur Mike Flanagan verfilmde voor Netflix al succesvol Gerald’s Game van dezelfde horrormeester en liet met tv-serie The Haunting of Hill House zien ook grote, riskante projecten uitstekend aan te kunnen. Stephen King vertrouwde hem het vervolg op The Shining toe. Als iets een sprong in het diepe is...

Het Overlook Hotel ligt er compleet verlaten bij. Kleine Danny Torrance is inmiddels een grote Dan (Ewan McGregor) geworden. In het ziekenhuis waar hij werkt kennen de bejaarden hem als Doctor Sleep. Met zijn gave om te shinen fluistert hij de oudjes, wier dagen zeker zijn geteld, in de diepe slaap waar niemand meer uitkomt. Een laatste beetje zielenrust. Soms praat hij nog met zijn wijlen mentor Dick Holloran en hij heeft op afstand gesprekken met de nieuwe jonge shiner Abra (Kyliegh Curran). Een gevaar ligt op de loer: Rosie the Hat (Rebecca Ferguson) en haar bende zieletende magiërs.

Zeshoeken

Laat er geen misverstand over bestaan: dit is een direct vervolg op de horrorklassieker The Shining van Stanley Kubrick uit 1980. Die film die door de auteur van het boek verafschuwd en uitgekotst werd. Maar ook een film waaraan niet te ontsnappen is als je Doctor Sleep, het boekvervolg, op het witte doek gaat vangen. Al tijdens de studiologo’s voor de film hoor je de indringende themamuziek van de eerste film, en achter de titel is de omineuze zeshoekige tapijtopdruk te zien die beroemd is gemaakt door het origineel. 

Ook terugkerende karakters en beeldverwijzingen glippen in een Shining-jasje, zoals een Delbert Grady die in de urinoirs er heel erg uitziet als de vorige opzichter van het hotel, maar toch niet exact dezelfde gedaante is. Doctor Sleep krijgt niet voor elkaar wat Blade Runner 2049 wel lukte: zijn voorganger van dertig jaar geleden op zijn minst evenaren. En gezien de opzet moet je dat misschien ook niet willen proberen. Nog meer dan Blade Runner heeft The Shining namelijk een fanbasis die, laten we het subtiel zeggen, bloedjefanatiek is.

Minder economisch

Flanagan weet dit. Gelukkig weet-ie iets anders ook donders goed: wat zijn eigen talenten zijn. Doctor Sleep is daarom een film geworden die veel meer duikt in de levens van echte, menselijke personages. Zelfs personages die in de eerste film hebben gezeten en door andere acteurs zijn gespeeld, zoals Wendy Torrance (toen Shelley Duvall, nu Alex Essoe) voelen nu echter. Kubrick was economisch as fuck, Flanagan laat de boel veel meer ademen. En de algehele naarheid die over het origineel hing heeft nu plaatsgemaakt voor een traditionele verhaalvertelling.

Wat er ook heel erg over veel van de beelden hangt, is het blauwige en groenige kleurgebruik in schaduwen, die je vaak in het werk van deze regisseur ziet. Felle kleuren zie je vooral in de beeldreferenties naar The Shining, de rest heeft het Flanagan-sausje dat het moet hebben. Toch is er ook iets vernieuwends te vinden. Wanneer Abra met haar buitengewoon sterke gave Rosie te lijf gaat in het bovennatuurlijke vlak, worden ook de winsten die zij boekt verteld in de beeldtaal van horror. Verontrustende beelden krijgen daardoor tegelijk iets euforisch, en dat zie je niet vaak in andere films. 

Loerende dreiging

Als er iets is wat minder lekker uit de verf komt, dan is het een gevoel van écht gevaar. Natuurlijk zijn gewonde dieren extra gevaarlijk, maar het groepje van Rosie the Hat is toch wel flink afgezwakt door de steeds beperkte voedingsmogelijkheid en de jonge telg Abra is wel érg sterk. Je snapt dat de baddies zich aan haar willen voeden, maar om nou te geloven dat ze het echt misschien niet gaan redden? Al is het wel erg tof om de Nederlandse reus Carel Struycken in een glansrol te zien als de oudste slechterik, Grandpa Flick. Misschien wel de beste rol van zijn carrière.

Het Overlook Hotel is ver weg en desolaat, maar blijft een loerende dreiging in het leven van Dan. Zodra de monsters van het spookhotel onvermijdelijk worden losgelaten, voelt de film deels als een grote Shining-cosplay: gebaren, citaten en kostuums zijn volledig een referentie naar de roemruchte voorganger, een ode. Maar zeker niet hetzelfde, want de acteurs ogen duidelijk anders. En dat is eigenlijk alleen maar fijn. Mike Flanagan doet wanneer het kan zijn eigen ding, en juist daarom is het een goed vervolg.