Een reflectie op een jaar stadsdichterschap van Simon Mamahit
Hij is alweer een jaar stadsdichter van Nijmegen: Simon Mamahit. Hoe bevalt het hem? Komen zijn verwachtingen uit en wat waren die? De redactie van Ugenda vroeg het zich af en ontmoette hem op een zonnige middag in een café voor een gesprek.
Ik vraag hem wat hij wil drinken: "Zwarte koffie." Per ongeluk bestel ik cappuccino. Hij reageert ontspannen: "Maakt niet uit." Zijn reactie karakteriseert de indruk die ik van hem als mens krijg tijdens het uur dat ik met hem spreek. Hij is zachtaardig, cool en relaxed. Hij luistert goed en neemt de tijd voor je, zonder dat hij je het gevoel geeft dat hij haast heeft.
Een jaar stadsdichter
Een jaar geleden werd hij beëdigd als stadsdichter van Nijmegen, voor een periode van twee jaar. Hij nam het stokje over van dichteres Heidi Koren. Met de keuze voor Simon als stadsdichter, koos de gemeente voor een nieuw geluid en een nieuwe generatie in deze rol. Zes gedichten is hij verplicht te schrijven per jaar. In opdracht of over onderwerpen die hij zelf mag verzinnen. Nu, een jaar verder, vertelt hij dat hij tevreden is over hoe het hem in deze functie vergaat. Er komen regelmatig opdrachten binnen om teksten te schrijven voor verschillende gelegenheden en organisaties. Ook vertelt hij dat hij regelmatig tegen zaken aanloopt die hij graag wil veranderen voor de toekomstige stadsdichter. Zo wil hij de website die stadsdichteres Heidi Koren heeft ontwikkeld aanpassen aan de huidige tijd. En daarnaast wil Simon werken aan een betere coördinatie van zijn functie.
Hij is een drukbezette man; het stadsdichterschap combineert hij met een reguliere baan als adviseur 'Groene Metropoolregio' bij de Gelderse ondersteuningsinstelling Cultuur Oost en tevens is hij ook actief als rapper.
Spoken word
Simon schrijft spoken word-teksten en daarmee geeft hij een nieuwe draai aan het stadsdichterschap. Zijn schrijverschap is hij gaan ontwikkelen in de tijd dat hij bij Mensen Zeggen Dingen werkzaam was als presentator. Hij kende Dennis Gaens, de allereerste stadsdichter van Nijmegen, die ook actief was binnen Mensen zeggen Dingen. Dennis moedigde hem aan om zelf spoken word-teksten te gaan schrijven. Door veel te kijken naar live performances van spoken word-artiesten deed hij de nodige ervaring op om zelf met zijn teksten het podium te betreden. En met succes; het leidde tot de stadsdichterschapsfunctie die hij nu bekleedt.
De stadsgedichten
Inmiddels staan er twaalf stadsgedichten op de website. Aan de onderwerpen te zien, zijn de meeste in opdracht geschreven. Voetbalclub N.E.C., de Sint Maartenskliniek, de Voedselbank Overbetuwe en een gedicht bij het monument de Duker in Lent. Hij kan zinnen/citaten schrijven, waarin hij de kern van een bepaalde problematiek in één zin kan weergeven, zoals:
"In het concert van Nederlander zijn, heeft toch iedereen een stem?"
"Rechtvaardigheid is het eerste wat in gevaar lijkt, als de ruggengraten gemaakt zijn van bananen."
"Het is er allemaal al, je moet het alleen nog weten te vinden." (gedicht Nationaal Renovatieplatform)
Hij ziet de tijd harder worden om hem heen en in zijn stadsgedichten kun je lezen hoe hij hierover denkt. In de toon en woordkeuze van zijn teksten verwoordt hij de heftigheid van bepaalde onderwerpen die in de samenleving spelen. Een mooi gedicht vind ik: 'De vibe van de toekomst'. Hij noemt zichzelf daarin een futurist, waarin hij verwijzingen maakt naar de oude antieke wereld:
"Is de toekomst nog reëel?
Of zitten we in Plato’s cave,
met een neurale upgrade
gekleefd aan onze occipitale kwab.
Is die kennis dan kunstmatig?
Of is het gewoon de logische volgende stap?"
Hartverscheurend is zijn tekst 'Hier zijn we dan', over het slavernijverleden. Uit de tekst kun je opmaken dat hij zich persoonlijk met dit onderwerp verbonden voelt, waarschijnlijk door zijn eigen Indische achtergrond. De waarheid van bepaalde stukken tekst voel je tot in je tenen; het is de grond waar we allemaal op staan. Zonder een besef van een bepaalde verantwoordelijkheid over deze zwarte pagina’s in onze geschiedenis, gaat het bijna niet meer in deze tijd. Volgens Simon zijn kunst en cultuur – vooral in tijden van crisis – heel belangrijk: een manier om je te uiten en onderwerpen bespreekbaar te maken.
"Hier is het dan.
De som en rekenschap gedaan,
je ontkomt er nauwelijks aan, iedereen was erbij.
Niet dat jij dit hebt gedaan maar zelfs jouw huidig status
is daar toch écht deels aan ontleend."
HIPHOP/Rapper
Muziek maken blijft zijn grootste passie. Al jaren is hij een bekende rapper in de hiphopscene. Hij schrijft muziek, maakt video’s en treedt op als muzikant. Zijn artiestennaam is Disci. Met zijn werk moedigt hij crossover-kunst aan; een combinatie van verschillende kunstvormen bij elkaar. Hij heeft weinig met de traditionele poëzie, maar leest vooral eigentijdse spoken word-dichters zoals Esohe Weyden, Jesse Laport, Babs Gons, Lev Evitan en Moze Naél.
In Simon Mamahit schuilt een grote artiest/maker/bedenker. Met zijn creativiteit begeeft hij zich op verschillende gebieden, voornamelijk in de spoken word-, hiphop- en rapscene. De video 'Renaissance man' is zeer de moeite waard om te bekijken. Een video met een verhaal, mooie beelden en een origineel bedachte titel, die iets zegt over de fase waarin hij zich nu bevindt in zijn leven. Mooi hoe hij in zijn teksten verwijzingen maakt naar de (kunst)geschiedenis en zo woorden een nieuwe betekenis geeft. Zijn spoken word-teksten gaan over onderwerpen die in de hedendaagse realiteit spelen en zijn in verschillende contexten geschreven, met kennis van de wereld om hem heen.
