Ruige en Harde Beth

Ze oogt wat onwennig, komt nerveus over, alsof ze voor het eerst in tijden weer op de planken staat. Mooi om te zien bij een doorleefde vrouw van tegen de veertig. De openingsnummers knallen de zaal in. 'Does everybody feel allright?' Het publiek bevestigd eensgezind.  Tijdens een adempauze vraagt ze: "is the sound too loud?" De 'No!!!'s' en 'Yeah!!!'s' klinken door elkaar heen vanuit de zaal. Het geluid staat toch echt te hard, zelfs achterin de zaal worden de 538-luisteraars beteuterd weggeblazen. De reacties zijn te weinig eensluidend om er iets aan te doen. Het publiek ondergaat het.

Lees verder

Ze oogt wat onwennig, komt nerveus over, alsof ze voor het eerst in tijden weer op de planken staat. Mooi om te zien bij een doorleefde vrouw van tegen de veertig. De openingsnummers knallen de zaal in. 'Does everybody feel allright?' Het publiek bevestigd eensgezind.  Tijdens een adempauze vraagt ze: "is the sound too loud?" De 'No!!!'s' en 'Yeah!!!'s' klinken door elkaar heen vanuit de zaal. Het geluid staat toch echt te hard, zelfs achterin de zaal worden de 538-luisteraars beteuterd weggeblazen. De reacties zijn te weinig eensluidend om er iets aan te doen. Het publiek ondergaat het.

Het concert van Beth Hart had twee delen: het concert en de bijna even lange toegift. In beide delen werden zowel de liefhebbers van de ballads en de hits alsook de rockers bedient. Met een lawaai alsof ze in de Brabanthallen voor 40000 mensen speelt.
Soms gaat ze zitten op het krukje voor haar piano. De sfeer is dan plotseling als die in een gemoedelijke huiskamer. De pogingen tot dialoog met het publiek komen hier weer subtiel en eerlijk over in plaats van routineus, ondanks de algemeenheid van de woorden: 'Man it's great to be back in The Netherlands', en 'What a great venue this is, beautifull, you go to lots of concerts here?'. De Yeah's overheersen.
In de ballads spreekt en zingt het onbedorven meisje Beth, met teksten over de donkere kanten van haar leven.
Ze kiest helaas voornamelijk uit de wat heftiger nummers waarbij haar stem de rauwheid toont van de doorleefde vrouw. Het verval is nog niet ingezet, lijkt ze met haar optreden te willen laten zien. Ook: ik ben anders dan al die andere vrouwen waar ik mee wordt vergeleken. De zeer kundige band zorgt ervoor dat alle nummers keurig rockend het warme Luxor in worden geslingerd.

Plots is het gedaan en zegt ze gedag tegen het uitzinnig geworden publiek, om vervolgens met een sigaret in haar handen terug te komen: deel twee, de toegift.
Hier zie je waar haar probleem zit en heeft gezeten. Wat ze nooit meer kan uitwissen en waarvoor ze gelukkig geen moeite doet om het weg te moffelen. Hier zie je Beth Hart als mens, weer gewend aan haar favoriete plaats: live on stage. Ontwapend en een beetje als een verslaafde zwerver op straat begint ze te vertellen over dat ze gestopt was met roken maar toch weer was begonnen. De sigaret wordt met, voor rock-begrippen bruut-zachte hand tezamen met Beth van het podium genomen door haar stage-manager.
Vervolgens plakken ze er nog dik drie kwartier goede muziek tegenaan waarbij aan het einde de kwaliteiten van de band in spetterende solo's worden weggezet. Gek genoeg klinkt bij het laatste nummer de band het meest compleet, het is een cover waarin Led Zeppelin's Whole Lotta Love eens een keer niet wordt verkracht maar met liefde gebracht.

Na het concert zie ik het schoolmeisje in Beth Hart  bij de achter-ingang staan. Ze rookt stiekem de sigaret die haar eerder werd afgepakt en praat weer even onwennig maar nu vol adrenaline over het concert dat ze zojuist tot een goed einde heeft gebracht. En ik hoor haar weer vragen aan de omstanders: 'Was I too loud?'

Foto's © Jeroen Trispel / Luxor Live
{ugallery}bethhart{/ugallery}