Noiserock van de Cords

De noiserock band Cords uit Deventer kende in de jaren 90 meer succes in Amerika en Australië dan in eigen land. In 1999 hielden ze plotseling op te bestaan. Sinds een jaar is de Cords bezig aan een revival, en het gerucht gaat dat ze beter klinken dan ooit. Aanleiding voor Ugenda om poolshoogte te nemen tijdens het optreden in Merleyn.

Lees verder

Noiserock revival overtreft zichzelf

Ongeveer een 50 bezoekers heeft de moeite genomen om door het slechte weer de tocht naar Merleyn te maken. Deze bezoekers wisten wel waar ze voor kwamen. De Cords zijn weer in Nijmegen, iets wat voor menigeen oude gekoesterde herinneringen doet herleven. De band op het podium bestaat uit drie leden van het eerste uur, zangeres Simone Hulsbeek, Trush Morsink op gitaar en Marc Fabels op bas. De veel te vroeg overleden drummer Arnoudt Pietsers is vervangen door Jérôme Miedendorp de Bie. Daarnaast is de band aangevuld met gitarist Alwin Wubben. Deze laatste twee werkten onlangs al samen met Simone in de band Drive by Wire.

Het optreden begint met de, voor de Cords, wat meer poppy songs. Vervolgens gaat de band geleidelijk over in hun meeslepende nummers. Alwin heeft wat problemen met zijn sound omdat zijn koffer met kabels en effectenpedalen niet meegekomen is en hij hals over kop in Nijmegen nog wat effecten heeft moeten lenen. Maar halverwege de show is hier niks meer van te merken en doet de Cords waar ze altijd zo goed in is geweest, namelijk het creëren van een warme geluidsdouche die als een aangename storm over de toehoorders wordt uitgeblazen. Het publiek blijft op afstand kijken maar geniet zichtbaar, en een enkeling schreeuwt de nummers mee. Een mooi moment ontstaat na afloop van het nummer Dreamsong wanneer het publiek wacht met het applaus tot de laatste noot volledig is uitgeklonken en het even helemaal muisstil is in Merleyn.

De setlist bestaat voornamelijk uit oud werk, afgewisseld door enkele nieuwe nummers die perfect in het oude repertoire passen. Simone maakt met haar persoonlijkheid nog steeds dezelfde indruk als 15 jaar geleden, en het is net alsof de Cords nooit weg zijn geweest. De band heeft er zichtbaar plezier in en weet de intensiteit tot in de toegift op te bouwen. Het resultaat is een prachtig uitgebalanceerd optreden wat inderdaad de mening oproept dat de Cords zichzelf met deze bezetting weten te overtreffen. Kan noise nog mooier gebracht worden?

In een kort gesprek na afloop geeft Simone aan dat deze revival van de Cords alweer bijna voorbij is. Er volgen nog optredens in Hoorn en Enschede, en misschien nog een optreden in Tilburg, maar daarna zal de Cords wederom geschiedenis zijn. Jammer! Simone en Alwin zullen in ieder geval de draad samen weer oppakken met Drive by Wire.

Het voorprogramma is verzorgd door Ottoboy, the oneman trashband. Ottoboy leek in zijn element wat zijn blanke blues zeker ten goede kwam. Vooral de nummers met het onderwerp liefdesverdriet werden zo intens gebracht dat ik van mening ben dat deze gevoed werden door de persoonlijke actualiteit van de artiest. Aardig is ook het verzoeknummer zoals Drs. P. dat pleegde te doen. Het publiek word gevraagd om een onderwerp waarop direct een nummer word geïmproviseerd.